Ҳақиқатҳое муҳим дар бораи шавҳаратон, ки намедонистед!

Бо вуҷуди ин ки шавҳари ҳар кас, махсуси худӣ ӯ аст, аммо ҳаиеша ба ёд дошта бошед,  ки асосан ҳамаи онҳо чун шавҳар ҳастанд, вижагиҳои муштараки бисёре низ доранд. Шумо метавонед бо шинохти чунин вижагиҳо, зиндагии беҳтар ва шодтаре  барои худ ва ҳамсаратон бисозед.

Ба шавҳаратон эътимод кунед!

Оё мехоҳед ҳамсари хубе бошед! Пас ба шавҳаратон, эътимод кунед! Бо эътимод кардан дар ӯ эҳсоси қудрат ба вуҷуд меоваред. Ва ин эҳсоси қудрат, метавонад бузургтарин ҳомии шумо дар зиндагӣ бошад. Гузашта аз ин, мардоне ки эътимоди ҳамсаронашонро аз даст додаанд, қудрати камтаре барои мубориза бо мушкилоти ҷои кор хоҳанд дошт. Агар ҳамсари як мард, ба ӯ эътимод надошта бошад, эътимоди ҳеҷ каси дигар ба ҳоли ӯ муфид нахоҳад буд!

Албатта манзури мо аз эътимод кардан ин нест, ки шумо иҷоза диҳед ҳар иштибоҳе аз сӯи ҳамсаратон, зиндагониро нобуд кунад!  Балки эътимод кардан метавонад, ҳатто ба ин маъно низ бошад, ки  ӯро ташвиқ кунед ҳадафҳояшро густариш диҳад ва барои ин амр, ба ӯ эътимод кунед. Вақте ҳам ки ниёз ба кӯмаку дасгирӣ ва ҳимояти шумо дорад, талошатонро аз ӯ дареғ накунед. Бо ин кор ба ӯ тавоноии зиёд мебахшед.

Ҳақиқати сода дар бораи издивоҷ.

Ҳаркадоми мо дар зиндагӣ барои хушбахтӣ, ҳадаф дорем. Вале маъмулан онро  бисёр душвору печида тавсиф мекунем. Дар ҳоле, ки як ҳақиқати сода дар издивоҷ вуҷуд дорад ва он инки: “Агар  мехоҳед шарики зиндагиатон хушбахттар шавад, коре кунед, ки худатон хушбахтар шавед”!

Агар як хонуми хонадор ҳастед ёд бигиред, ки аз анҷоми вазифаҳои хона лаззат бибаред. Агар шуғл доред коратонро дӯст дошта бошед. Вақте шумо аз коре, ки мекунед розӣ ва хушнуд ҳастед, ин ризоят дар зиндагии заношӯиятон худашро хеле ошкортар  аз ончи ки фикрашро бикунед, нишон хоҳад  дод! Зеро зани шод, сарзинда ва умедвор хоҳед буд, ки зиндагӣ ва фаъолияташро бо ҳамаи сахтиҳояш, дӯст медорад ва аз он лаззат мебарад! Равшан аст, ки зиндагӣ дар канори чунин зане, барои як мард чӣ қадар лаззатбахштару роҳаттар аз зиндагӣ дар канори як зани пажмурда ва ношод аст, ки аз худ ва зиндагиаш, норозӣ аст!

Шавҳарони меҳрубон!

Шавҳарҳое вуҷуд доранд, ки гоҳе, ба ҳамсарашон шохаи гул тӯҳфа медиҳанд. Гоҳе ҳавас мекунанд, ки барои ҳамсарашон, чой ё қаҳва дуруст кунанд. Ё баъзе вақт, ногаҳон эҳсосоти шуда ва шуморо ғарқи дар калимоти муҳаббатомез мекунанд! Шояд фикр мекунед, ки  ҳамсарони ин мардон бояд занони хушбахте бошанд. Ҳақ бо шумост! Вале мутаассифона бисёре аз занҳо, пас за чанд сол, аҳамияти ин масълаҳоро фаромӯш мекунанд ва ҷумлаҳои монанди ин мегӯянд “бо ин сину солат хиҷолат намекашӣ?” “ бачаҳо пеши худашон чӣ фикр мекунанд?”.

Агар шумо низ аз ин даста занон ҳастед, каме бияндешед. Мутмаин бошед ҳеч далеле, ки нишон диҳад муҳаббати ҳамсарон ба ҳам нописанд аст вуҷуд надорад. Аз ҳамсаратон ташаккур кунед. Болотар аз он, аз Худованд низ ба  хотири иноят фармудани чунин ҳамсаре, қадрдонӣ кунед. Мутмаин бошед ташаккури шумо, рӯҳияи меҳрварзиро дар  ҳамсаратон, болотар низ хоҳад бурд.

Агар ҳам аз он даста аз хонумҳои ҳастед, ки ҳамсаронашон, ин одатҳои хубро пас аз чанд соли зиндагӣ аз даст додаанд, метавонед илати онро дар даруни худ ҷустуҷӯ кунед.  Шояд қадрдонии шумо он қадар набудааст, ки ангезаи меҳрварзии ӯро истимрор диҳад.

Вақте, ки шавҳаратон ба хона меояд….

Бо худатон қарор бигузоред, ки ҳеҷ масъалаи нохушояндеро дар 90 дақиқаи аввали ворид шудани ҳамсаратон ба хона, ба ӯ нагуед. Осмон ки ба замин намеояд! Ин ҳама соат, аз субҳ, мушкилро дар дили худ доштаед то ӯ ба хона баргардад ва ба ӯ бигӯед, як ду соати дигар ҳам сабр намоед!

Барои марде, ки аз сари кор бармегардад, ҳеҷ чизе муҳимтар ва хушҳол кунандатар аз шумо нест, дар ҳоле ки бо лабханд бар лаб ва пиёлаи чой интизори бозгашти ӯ будаед!

Якшанбеҳои дӯстдоштанӣ!

Рӯзҳои якшанберо ба хонавода ва ҳамсаратон, ихтисос диҳед ва корҳое, ки ҳар дуи шумо дӯсташон доредро бо ҳам  анҷом диҳед.

Шумо хонуми мӯҳтарам! Нақши асосӣ доред. Раис, шумо ҳастед!  Биёмӯзед, ки  аз хушиҳои кӯчаки зиндагӣ лаззат бибаред. Ҳар рӯзи шанбе, корҳои як ҳафтаатонро барраси кунед ва бубинед, ки дар тули он як ҳафта, читавр рафтор кардаед? Сипас барномарезӣ кунед, ки дар рӯзи якшанбе, рафтори беҳтар дошта бошед ва дар бораи натиҷаи баррасии шанбетон, бо ҳамсари худ, гуфтугӯ кунед ва нофаҳмиҳоро бартараф намоед. “Албата натиҷаи беҳтар вақте ҳосил мешавад, ки  ҳардуи зану шавҳар, ин корро анҷом диҳанд”.

Дӯстонатонро арзёбӣ кунед!

Дӯстони шумо чӣ касоне ҳастанд? Насиҳати чӣ касонеро мепазиред? Бо чӣ касоне машварат мекунед?

 Дар зиндагии ҳар кадом аз мо пеш омадааст, ки дар бораи кор ё зиндагии шахсиамон ба тагно дучор шудаем он вақт аст, ки агар дӯсти хуб надошта бошем, зарбаи сахт мехурем. Чӣ кор бояд кард? Дӯстонатонро арзёбӣ кунед, то хубҳо ва ёридиҳандаҳо аз бадҳо ва сӯиистифодагарон, ҷудо шаванд. Агар хеле олӣ ҳам набуданд, ишкол надорад, ҳеҷ инсоне комил нест! Аммо  оё  шумо чанд фарди мутмаинро доред, ки метавонед афкори даруниатонро бо онон дар миён бигзоред ва ба унвони афроди оқил, аз онон кӯмак бихоҳед?

Ба шавҳаратон дар назм бахшидан ба бачаҳо ёрӣ кунед.

Мардони андаке ҳастанд аст, ки дар муқобили фарзандҳои хурдсол, гарангу хаста нашавад! Вақте, кифарзандони хурдсоли шумо бадахлоқӣ мекунад, ӯ намедонад бояд чи тасмиме бигирад ва чи аксуламале нишон диҳад?

 Ба ӯ ёрӣ кунед, то бифаҳмад, ки задан кори дурусте барои ҳалли мушкил нест! Соатҳои  кории бодавом  низ наметавонад далели хубе барои “падари асабӣ будан” бошад!  ӯро мутавҷеҳи ин қазия кунед, ки эҷоди таодул байни  кор ва хонавода, авлавияте аст, ки  дар дараҷаи аввал қарор дорад. Ба ҳамсаронатон эътимод кунед ва ба ӯ иҷоза диҳед “ҳунари падари хуб будан”-ро касб кунад! Мутмаин бошед ӯ аз ӯҳдаи кор мебарояд! Фақат кофӣ аст, ки  бидонад танҳо як зиндагӣ вуҷуд дорад, на ду зиндагӣ. Пас бо таъйини ҳадафҳо ва авлавияти бадании онҳо, шавҳаратон мефаҳмад, ки  бояд вақтҳояшро бо шумо ва бачаҳо тақсим кунад. Онгоҳ тааҷҷуб мекунед аз ин ки баъзе аз рӯзҳои таътил, бидуни ин ки шумо бигӯед, ҳамсаратон бачаҳоро ба порк мебарад, то шумо бештар истироҳат кунед!

Донистани баъзе ҳақиқатҳо дар бораи шавҳаратон, кори сахте нест, вале ба  осонӣ метавонад зиндагиатонро ширинтар ва дилчасптар кунад!

Албатта, ёдамон бошад ва фаромӯш накунем, ки  ҳеҷ муваффақияте як тарафа ҳосил намешавад ва барои ба дастовардани натиҷаи дилхоҳ, ҳардуи зану мард бояд талош кунанд! Ба ҳамин хотир талошҳоеро, ки  мардон бояд анҷом диҳанд, дар фурсати дигар мепардозем!