Чаро баъзе аз кӯдакон сангдиланд?

Ҳар ҳалолу ҳаром, дар дину шариат фалсафа ва далеле дорад ва бар меъёри хайру шар ва бадиҳову некиҳо устувор гаштааст. Шакке нест, ки нӯшокиҳои спиртӣ масткунанда аст ва зиёну зарарашро дар ҷисму рӯҳу ақл мегузорад ва ҳатто дар гени вуҷуд асари манфии худро мегузорад.

Хӯрдани хун ҳам ҳамин тавр асарҳои бадро дар ҷисму фикру ҷони башар ва дар нутфа ва гени инсон ба вуҷуд меварад. Ҳазрати Ризо (а) дар фалсафа ва далели ҳаром будани шурби хун ва ихтилолоте, ки дар рӯҳу равони одамӣ ба ҷо мегузорад, чунин мефармоянд:

وَيُسِىءُ الْخُلْقَ وَ يُورِثُ القَسْوَةَ لِلْقَلْبِ وَ قِلَّةُ الَّأفَةُ وَ الرَّحْمَةَ وَ لاَ يُؤْمِنُ أنَّ وَلَدَهُ وَ وَالِدَهُ

Ва хўрдани хун одамиро бадхулқ намуда, қасовати қалб меоварад ва утуфату меҳрубониро кам мекунад, то ҷое ки хунхор чунон хатарноку ноамн мешавад, ки мумкин аст фарзанди худро бикушад ва ё дасташ ба хуни падар олуда гардад.

Модарам, аксуламали бади нӯшидан ва хӯрдани ҳар гуна хун, чӣ хуни инсон бошад ё хуни ҳайвон, палидтарин асарро дар фикр, ақл, рӯҳ ва чашми мани фарзандат, ки дар шиками ту парвариш меёбам, хоҳад гузошт ва ба сангдилӣ гирифторам хоҳад намуд, ҳамакнун ту эй модар, ба мани фарзандат раҳм кун ва маро ба сангдиливу сиёҳдилӣ гирифторам макун. Яҳудиён дар зибҳи ҳайвонот суннати махсусе доранд, ки эътиқод доранд хуни ҳайвонҳоро бо сар буридани он набояд аз даст дод, балки ба хӯрдани хуни ҳайвонот алоқаманданд. Бинобар ин, метавон гуфт, ки яҳудиён аз хӯрдани хун аз қасовату сангдилии фавқулодда дар дунё бархӯрдор ҳастанд ва ба қасовату хунрезӣ ва хабосати хулқ, одат кардаанд.

Ин аст аксуламали хунхорӣ ва осори шуми он.