Бар асоси омори созмонҳои сабти аҳвол бештари ҷавонон ҳанӯз издивоҷ накардаанд. Яке аз далелҳои зиёд шудани ҷавонҳои безан ин тарсидан аз зан гирифтан аст. Илова бар ин мардҳое, ки занҳои худро талоқ додаанд ҳам зиёд ҳастанд. Бештари ин мардон ҳам бар асари сахтиҳо пушаймон шудаанд ё норозӣ аз занашон ҳастанд. Ин зиёд шудани ҷавонҳо ва мардони бе зан, хеле нигаронкунанда ва хатар барои ҷомеъа аст. Зеро бехонавода ва беоила будан, сабаби зиёд шудани фасод ва фаҳшо дар ҷомеъа аст.
Бинобар ин, барои ҷавонҳо аввалан фаҳмонида шавад, ки рӯзӣ диҳанда Худованд аст. Дуввум инки бо талошу кӯшиш ҳар сахтиҳоро мешавад канор зада ба роҳитӣ расид чун Худованд ҳамеша бандаашро кӯмак мекунад. Ҳамчунин фоидаҳои оиладор шудан ва зарарҳои беоила будан бояд фаҳмонида шавад. Барои зану шавҳар ҳам бояд роҳкорҳои зиндагии хушбахтона ва роҳҳои расидан ба лаззату ризоят фаҳмонда шавад. Агар ин корҳоро олимони динӣ бо ҳамаи роҳҳо ва хелҳо анҷом диҳанд ва идома диҳанд, ҳатман ҷудоӣ ва талоқ кам мешавад ва ҷавонҳо ҳам ба ҷойи фасоду фаҳшо ба суроғи оиладор шудан мераванд.
Сомонаи интернетии “Хонаводаи намуна”