Имрӯз хонаводаҳо бар асоси як улгуи ғалат ёд гирифтаанд, ки барои хушҳолӣ ва шодии фарзанди худ васоили саргармии гарон таҳия кунанд ва ҷадидтарин асбоб бозиҳоро бихранд дар ҳоле, ки як ҳамдам ва як ҳамроҳ дар шодиҳо ва як ҳамзабоне аз ҳам сину солҳои фарзандамон беҳтарин кодуе аст, ки метавон ба як фарзанд ҳадия кард то аз доштани як дилсӯз ва дӯсти тани то охири умр лаззат бибарад.
Дар ояндаи на чандон дӯр, вожаҳои хола, амма, амак ва тағо аз доираи иртиботот кам мешавад. Орзуи доштани хоҳар ё бародар барои кӯдакон як рӯъё мешавад ва мутаасифона бо андӯҳе аз таассуф бояд шоҳиди ҳамбозӣ будани ҳайвонот бо кӯдакон бошем.
Сарфи назар аз тамоми ҷонибдориҳои сиёсӣ ва ҳатто мазҳабӣ, доштани фарзанди дуввум ва севум масъалае аст, ки на фақат дар раванди рушд ва парвариш ва омӯзиши худи фарзандон, ки барои волидайн низ як нусхаи зиндагӣ бо осори равонии мусбат ва асарбахш аст.
Бо як ҷустуҷӯи содда дар интернет бо анбӯҳи мақолаҳое рӯбарӯ мешавед, ки барои шумо аз хубиҳо ва бадиҳои якфарзандӣ гуфтааст аммо савол инҷост, ки хубиҳоро ба бадиҳояш тарҷеҳ диҳем ё бадиҳоро бар хубиҳо? Муҳимтарин масъала дар мавриди якфарзандӣ қудрати рӯҳӣ ва равонии фарзанд аст, ки ба маротиб аз кӯдаконе, ки дар хонаводаҳои бо фарзандони бештар ҳатто бо фосилаи синнии зиёд зиндагӣ мекунанд камтар аст. Аввалин муҳит ва аввалин иҷтимое, ки ҳар фарзанд таҷриба мекунад хонавода аст ва аввалин пешомадҳо барояш дар ин гурӯҳ иттифоқ меафтад. Рақобатҳо, бозиҳо ва эҳсосоте, ки шояд ҳаргиз дар ҷамъи дӯстон ва мактаб таҷриба нашавад дар хонавода шакл мегирад ва чун муҳити пойдор ва аз ҳам гусастанӣ нест пас фард дар ин конун дар рӯбарӯ шудан бо лаҳзаҳое чун қаҳр, шодӣ, душманӣ, дӯстӣ, рақобат, ҳасодат, нокомӣ ва ғ. ёд мегирад аз худ чигуна дифоъ кунад ва мудирияти эҳсосоти худро ба даст бигирад. Пас сарфи назар аз инки падар ва модар метавонанд тамоми таваҷҷуҳи худро сарфи як дона фарзанди худ кунанд якфарзандӣ боис намешавад фарди қудратманде аз назари саломатии равонӣ тарбият шавад. Пас шояд бо якфарзандӣ падару модар зиндагии беҳтаре дошта бошанд вале барои фарзанди худ лузуман наметавонанд зиндагии беҳтарро тазмин кунанд.
Захмӣ шудам аммо қавӣ шудам
Масъала, ки аз забони аксари хонаводаҳое бо теъдоди фарзандони боло мешунавем, ҷангу даъво ва сар ба сари ҳам гузоштан ва қаҳру оштиҳои пушти сари ҳам ва силсилавори кудакон дар хона аст. Ҷангу даъвоҳое, ки баста ба сини кӯдакон гоҳ ба заду хӯрд ҳам кашида мешавад, аммо дар паси пардаи ин кашмакашҳои хоҳарбародарона аст, ки рӯҳ ва ҷони фарзанди шумо шакл мегирад. Ў ёд мегирад чигуна ҳамнавъи худашро дӯст дошта бошад, маҳоратҳои иртиботиашро қавӣ кунад ва ба мурур равишҳои мухталиферо барои расидан ба ҳар хоста биёмӯзад. Аммо муҳимтарин чиз, ки андаке қабл ҳам ба он ишора кардам ҳамин аҳамияти ба ҳамнавъ ва алоқа ба барқарории иртибот бо ӯст, дар бистари хонавода ва дар канори хоҳарҳо ва бародарҳо, ӯ муҳаббат, дилсӯзӣ, рақобати ҳамроҳ бо рафоқат, аз худ гузаштагӣ ва меҳрубониро меомӯзад, чизе, ки шояд фарзанди танҳои шумо ҳаргиз аз муҳити мактаб ва кӯдакистон ёд нагирад чун бо ҳеҷ кадом аз дӯстонаш дар таомули доимӣ ва шабонарӯзӣ нест. Пас даъвоҳои хоҳарбародарӣ шояд фарзандони шуморо захмӣ кунад вале аз онҳо рӯҳи қавӣ барои идораи як зиндагии муваффақ дар фардо месозад.
Нусхаи роҳатӣ аз меҳрубонӣ ва ҳамдилӣ
Зиёд будани теъдоди кудакон дар хона боис мешавад онҳо рӯҳияи ҳамкорӣ ва ҳамдилиро биёмӯзанд, фарзандони шумо ёд мегиранд, ки аз васоили якдигар бо иҷоза истифода кунанд.
Агар як нафар ба муваффақияте даст ёфт ба далели меҳр ва муҳаббате, ки нисбат ба ҳам доранд ба нудрат таъми ҳасодатро мечашанд ва эҳсос мекунанд муваффақияти як нафар муваффақияти бақияи аъзои хонаводааст.
Кудакон дар рӯбарӯ шудан бо якдигар меҳрубониро тамрин мекунанд ва бо кумак кардани кудакони бузургтар ба кӯчактар рӯҳияи ҳамдилӣ ва ҳамроҳӣ дар онҳо шакл мегирад.
Изтироб мамнуъ
Вақте ба худатон ин ҷуръатро медиҳед ва ин фурсатро дар ихтиёри такфарзанди худ мегузоред то хоҳар ва бародарҳои бештаре дошта бошад, ӯро аз ҳимояти отифии доимии худ маҳрум мекунед ва дар иваз анбӯҳе аз бозиҳо ва ҳамфикриҳо ва ҳамроҳиҳоро барои ӯ ва хоҳар ва бародаронаш фароҳам мекунед, ки руёруйии ӯ бо тамоми инҳо боиси изтироб ва истереси камтари ӯ дар бузургсолӣ мешавад чун дар иҷтимои кӯчактаре ва дар бистари хонаводаи амн қаҳр ва оштиро таҷриба карда ва мудирияти эҳсосот ва равобити худро ёд гирифта аст.
Саҳми падар ва модар дар бозии кӯдакон
Шумо ба унвони падар ва модар дар хонаводае, ки беш аз як ё ду фарзанд дорад, метавонед дар корҳо аз онҳо кумак бихоҳед, боиси ҳамкорӣ ва мушорикати бештари фарзандон дар умури хона шавед ва омӯзишҳои бисёреро дар канори корҳои маъмулии рӯзона ба онҳо бидиҳед. Падар ва модарҳое, ки фарзандҳои зиёде доранд маъмулан ба фаъолиятҳои ҷисмӣ ва рӯҳии бештаре дар тӯли рӯз мепардозанд ва умри тӯлонитар ва рӯҳияи шодтре доранд. Албатта инро ҳам бидонед, ки ниёз нест барои доштани фарзанди бештар ҳазинаҳои бештаре ҳам бикунед. Кудакони кӯчактар метавонанд аз васоил ва либосҳои кудакони бузургтар истифода кунанд. Аз дигар фоидаҳои чанд фарзандӣ ин аст, ки шумо наметавонед барои ҳамаи кудакон ба як андоза вақт бигузоред пас бояд онҳоро озод бигузоред то дар мавоқее иштибоҳ кунанд ва бо озмун ва хато кореро пеш бибаранд то дар ниҳоят муваффақ шаванд, ҳамин амр боис мешавад шумо фарзандони халлоқтар ва баландпарвозтаре тарбият кунед.