Кӯдакӣ кардан бо кӯдак ва бозӣ бо ӯ

1. Паёмбари Худо (с): “Назди ҳар касе ки кӯдаке ҳаст, бояд бо ӯ кӯдакӣ кунад.”
Мавлавӣ ба ҳамин мазмун сурудаааст:
Чун ки бо кӯдак сару корат фитод,
Пас забони кӯдакӣ бояд кушод.
2. Дар Сунани Ибни Моҷа ба нақл аз Саид ибни Абӯрошид овардааст: “Яъло ибни Мурра ин ҳадисро нақл кард, ки ҳамроҳи Паёмбари Худо (с) ба сӯи меҳмоние, ки даъват шуда буданд, ҳаракат карданд, ки диданд Ҳусайн (р) дар кӯчае бозӣ мекунад. Паёмбар (с) пеши гурӯҳ омад ва дастони худро боз кард, вале Ҳусайн (р) ба ин сӯву он сӯ мегурехт ва Паёмбар (с) ӯро механдонд, то гирифт. Яке аз дастони худро зери чонаи ӯ қарор дод ва дигариро пушти сараш ва ӯро бӯсид ва фармуд: “Ҳусайн аз ман аст ва ман аз Ҳусайнам. Худованд касе ки Ҳусайнро дӯст дорад, дӯст медорад. Ҳусайн сибте аз асбот аст.”
3. Дар Саҳеҳи Ибни Ҳаббон ба нақл аз Абӯҳурайра овардааст: “Паёмбари Худо (с) забонашро барои Ҳусайн (а) берун меовард ва кӯдак сурхии забонро медид ва механдид. Уяйна ибни Бадр ба эшон гуфт: Чӣ мебинам? Ӯ бо ин кӯдак чунин мекунад? Ман фарзанде дорам, ки сураташ риш баровардааст, вале ҳеҷ гоҳ ӯро набӯсидаам. Паёмбар (с) фармуд: Касе ки меҳрубонӣ накунад, мавриди меҳрубонӣ қарор намегирад.”
4. Дар Маноқиби Ибни Шаҳрошӯб ба нақл аз Ибни Миҳод аз падараш овардааст: “Паёмбар (с) барои Ҳасану Ҳусайн (р) нимхез нишаст ва ононро савор кард ва дастҳову поҳояшонро мухолифи якдигар қарор дод ва фармуд: Шутури шумо шутури хубе аст.”
Тафреҳгоҳи кӯдакон
1. Паёмбари Худо (с): “Ҳамоно хок тафреҳгоҳ ва маҳалли бозии кӯдакон аст.”
2. Паёмбари Худо (с): “Кӯдаконро ба хотири панҷ чиз дӯст медорам: аввал он ки бисёр гиря мекунанд, дуввум он ки бо хок бозӣ мекунанд, севвум он ки бидуни кина душманӣ мекунанд, чаҳорум он ки чизе барои фардо захира намекунанд, панҷум он ки месозанд ва сипас вайрон мекунанд.”
Нақши бозӣ дар рушди кӯдак
Бозӣ барои кӯдак ҷиддитарин мавзӯи ҳаёт аст. Бозӣ барои бузургсолон баробар бо вақтгузаронӣ, батолат ва ғафлат аст, ки монеи такомул мегардад, аммо дар мавриди кӯдак бистари рушду такомули ӯст. Даврони бозии кӯдак даврони таътилии такомул нест, балки даврони шукуфоии истеъдодҳои ӯ аз тариқи бозӣ аст. Аз ин рӯ, тавсия шудааст, ки ба кӯдакони худ иҷозати бозӣ бидиҳед ва кӯдаке, ки шӯх бошад, дар бузургсолӣ хушфаҳму бурдбор мешавад.
Ҳадиси дуввум, нишонгари нақши асосии бозӣ дар рушду таолии шахсияти инсон аст. Кӯдаке, ки кӯдакии худро ба василаи бозӣ ирзо накарда бошад, дар бузургсолӣ рафторҳои кӯдакона аз ӯ сар мезанад. «Кӯдаксифатӣ» аз ноҳанҷориҳое аст, ки бархе афрод дар синини ҷавонию бузургсолӣ ба он мубтало ҳастанд. Яке аз иллатҳои ин ноҳанҷориҳо ирзо нашудани кӯдак дар даврони кӯдакӣ аст ва ирзои кӯдакӣ ба василаи бозӣ сурат мегирад.