лаҷбозӣ

Дар ҳақиқат бояд қабул кунем, ки ҳеҷ фарди лаҷбозу якданда як шаба ва бидуни ҳамроҳӣ ва пуштибонии атрофиёнаш ислоҳ намешавад ва гоҳе мумкин аст ба хотири нодида гирифта шудан рӯз ба рӯз газандатар рафтор кунад. Дар ин ҳолат саъй кунед…

Барқарории робитаи маҳкам бо кӯдакони нофармон кумак мекунад роҳаттар бо якдигар канор биёед. Чакида: Кудакони лаҷбоз ба ҳеҷ қонуне пойбанд нестанд ва розӣ карданашон ҳатто ба анҷоми корҳои соддаи рӯзана мисли мисвок задан як ҷанги…

Агар лаҷбозӣ дар байни як зану шавҳар иттифоқ афтод ба ин маъно, ки мард ё зан дар зиндагии муштараки худ дучори вижагии манфии лаҷбозӣ бишаванд, чӣ иттифоқе меафтад? Лаҷбозӣ дар зиндагии муштарак бозии бисёр бисёр хатарноке аст.…

Паёмбари Худо(с) мефармоянд: «خَیرُ نِسَائِکُم اَلوَدُودِ اَلوَلوُدُ اَلمُوَاتِیَهُ وَ شَرُّهَا اَللَّجُوجُ»  «Беҳтарин занонатон зане аст, ки бо муҳаббат ва созгор бошад ва бадтарини онон зани лаҷбоз аст».