Зани хуб аз назари мардон – қисмати аввал
Зани хуб аз назари мардон – қисмати аввал
Зебоӣ ба зоҳири одамҳо нест. Он чизе, ки як занро зебо ва ҷаззоб мекунад хусусиёти ахлоқии ӯст. Мо дар атрофамон занони зиёдеро мешиносем, ки бисёр меҳрубон, дилсӯз ва эҳсосӣ ҳастанд, аммо оё ин маворид занонро олиҷаноб мекунад?! Не. Аз нигоҳ мардон зани олиҷаноб хусусиятҳое дорад, ки мо ба инҳо ишора хоҳем кард.
Худашро боарзиш медонад
Зане, ки ба худаш аҳамият диҳад, ба унвони мисол ба зоҳираш бирасад, барои худаш пул харҷ кунад, ба саломатиаш аҳамият диҳад ва дар як калима муроқиб худаш бошад, зане аст, ки дигарон низ ба ӯ эҳтиром мегузоранд. Ин навъ аз занон одами қобили эътимод, сахткӯш ва дорои эътимод ба нафси болои ҳастанд, ки дигарон низ метавонанд ба онҳо такя кунанд.
Мустақил аст
Истиқлол яке аз хусусиёте аст, ки занонро ҷаззоб нишон медиҳад, ба баён дигар занони мустақил одаме ҳастанд, ки ба дигарон эҳтиёҷе надорад. Ба унвони мисол онҳо барои бароварда кардани ҳоҷатҳои худ ба дигарӣ такя намекунанд ва талош мекунанд мекунанд, ки худ аз паси зиндагиашон бароянд. Бинобарин як зани мустақил на барои бароварда кардан ҳоҷатҳои молӣ, ҷисми ё рӯҳӣ, балки танҳо ба унвони як ҳамроҳ, робитаи отифии худро оғоз мекунанд. Дар воқеъ онҳо шонаҳои хубе барои такя кардан хоҳанд буд.
Баланд парвоз бошед
Рӯҳияи баландпарвозӣ барои оқоён ҷаззобият дорад. Агар шумо ба дунболи марде ҳастед, ки танҳо аз шумо ҳимоят кунад, тавре, ки дигар эҳтиёҷе ба кор кардан надошта бошед ё ин, ки қаҳрамоне бихоҳед то тамоми мушкилотатонро ҳал кунад, дар ин сурат барои ҳеҷ марде ҷаззоб нахоҳед буд. Шумо бояд барои зиндагиатон ҳадаф дошта бошед. Агар зиндагиатон бо барнома бошад ва барои расидан ба хостаҳоятон талош кунед, аз чашми дигарон низ ҷаззобтар ба назар хоҳед расид. Дар воқеъ, бо ҳадафҳоятон ба ӯ собит мекунед, ки зиндагӣ бо шумо натанҳо касал кунанда нест, балки пур аз ҳаяҷон аст.
Ба худатон расидагӣ кунед
Фарқ намекунад, ке чанд моҳ ё чанд сол ишқатонро мешиносед, ҳатто агар як сол аз робитатон гузашта бошад, набояд танҳо ба ин далел, ки бо ӯ эҳсоси роҳатӣ мекунед, худатонро раҳо карда ва дигар мисли собиқ ба зоҳиратон нарсед. Шумо бояд ҳамеша бештарин талоши худро кунед то зеботар аз ҳамеша ба назар оӣед. Ҳамеша ба ин фикр кунед, ки аввалин дидоратон аст, саъй кунед дили тарафи муқобилатонро ба ҳар роҳе ки шуда ба даст оваред. Агар шумо барои зоҳир ва зебоиятон арзиш қоил шавед, аз назари дигарон низ зебо хоҳед буд.
Хонаводаи намуна