Муҳаббат калиди равонҳост…
(Ҳикматҳое аз Устод Луқмон Бойматов)
Муҳаббат калиди равонҳост, ки дар қалби инсон ҷо гирифтааст.
* * *
Ҳамаи қалбҳо ниёзманди навозишанд. Муроқиби муҳаббат бояд шуд, ки он файз ва фазилати осмонист.
* * *
Ҳамаи мавонеъ ва ранҷҳои зиндагӣ низ бистари такомули инсонанд.
* * *
Ранҷҳо модарони шодиҳоянд.
* * *
Маънии зиндагӣ — ёфтан ва сохтани хеш аст.
* * *
Доираи ҳастии ҳақ маҳдуд нест. Худованд дур нест, инсонҳоянд, ки хештанро аз Ӯ-и танҳо бар дур гирифтаанд.
* * *
Дурӯғ офати зиндагӣ асту хиёнат мухарриби шахсият.
* * *
Кирдори мо ҳосили пиндори мо аст. Интихоби биҳишт ва ҷаҳаннам низ бо худи мост. Тафаккури мо ойинаи мост.
* * *
Хатоҳо ва саҳвҳо ойинаи табиату сиришти мост.
* * *
Руҳи ҳар инсон барои худаш қитъаи кашф нашудаест. Кашшофи руҳи хеш бояд шуд.
* * *
Огоҳ бояд шуд, чун оғози бунёди саъодати хеш ва ободии меҳан аз худшиносист.
* * *
Руҳу Ишқ ва Зебоӣ, дар воқеъ чеҳраи аслии Ҳақиқатанд.
* * *
Имони ҳақиқӣ дар виҷдон ва садоқати шахсият ошкор мегардад.
* * *
Ҷонкоҳтарин яъс он бошад, ки мутмаъинтарин ашхос ханҷари хиёнат бар синаи Садоқат мезананд.
* * *
Дар сухан гуфтан ҳам ҳаё кун! Агар дар гуфторат ҳисси ҳаё нест, яқин медоранд, ки рафторат низ тибқи пиндорат аст.
* * *
Тафаккур ойинаи шахсият аст.
* * *
Ӯ аз ин ки имрӯз иззаташро хор карданд, шодмон буд, чаро ки ҳамеша аз ситоишгаронаш меҳаросид.
* * *
Ҳар зараре ақле зиёда кунад.
* * *
Мардум покиро фаромӯш карда, намехоҳанд бифаҳманд, ки рӯшаноии олам аз ихлосу нияти пок аст.
* * *
Худ зиндагӣ дарёи дониш ва ҳар зарраи хоки Замин маъбада аст.
* * *
Худбинон, ҳатто дар назди Худованд мағруранд.
* * *
Озодагонро бишносед, зеро онҳо худнамоиро дӯст надоранд.
* * *
Зулмати мардум беш аз рӯшаноиаш аст.
* * *
Ҳеч кас наметавонад умеди дигареро ғасб намояд, ҳатто агар ҳукми ҷаҳолат дар ҷомеа ҳокими мутлақ бошад.
* * *
Ватан бо мардумони саодатмандаш ватан аст.
* * *
Ватан ҷоест, ки қалбат аз навозиш ва меҳру муҳаббати одамонаш оромиш дорад ва масъулонаш хиёнат бар ҳаққи ҳеч касе намекунанд.
* * *
Ҳеч кас наметавонад соҳиби андешаи инсони дигаре шавад ва ҳар кас масъули истиқлоли хеш асту роҳи камолаш ҷудост.
* * *
(Манбаъ: “Фиребхӯрдагонем”, Луқмон Бойматов)
Хонаводаи намуна