Равишҳои алоқаманд кардани кӯдакон ба дарс
Равишҳои алоқаманд кардани кӯдакон ба дарс
Бо расидани фасли дарсӣ волидайне, ки аз моҳҳо пеш вақт ва ҳазинаи зиёде сарфи интихоби мадраса ва малзумоти он барои фарзанди азизашон кардаанд ва муҳимтарин масъала дар зиндагиашонро таҳсили фарзандашон дониста ва аҳамияти зиёде барои он қоил ҳастанд бесаброна мунтазиранд то самараи талошҳояшонро низорагар бошанд. Аммо чанд рӯзе аз боз шудани мадрасаҳо нагузашта мутаваҷҷеҳ мешаванд фарзандашон алоқае ба мадраса рафтан ва дарс хондан ва анҷоми таклифҳо надорад.
Духтарам имсол ба синфи севум меравад ва то болои сараш набошам ва мудом ба ӯ тазаккур надиҳам таклифҳояшро анҷом намедиҳд ва алоқае ба дарс хондан надорад ва бо зӯри ман дарсҳояшро мехонад. Мехостам роҳнамоиам кунед, ки чигуна ӯро ба дарс ва анҷоми таклифҳояш алоқаманд кунам?
Риоят кардани нукот изер метавонад дар алоқаманд кардани кӯдакон ба дарсҳояшон муассир бошад:
Барномарезӣ
Ба тавре куллӣ кӯдакони синфҳои як то панҷ алоқаи чандоне ба якҷо нишастан ва машқ навиштан надоранд ва дӯст доранд бештар бозӣ кунанд ва энержиашонро тахлия кунанд ҳамин боис мешавад то ҷое, ки метавонанд замони анҷоми таклифҳояшонро ба таъхир андохта ва охирину авлавияташон анҷоми таклифи мадрасашон бошад бинобарин лозим аст то волидайн замони ҳузури онҳо дар манзилро барномарезӣ кунанд. Масалан ду соат пас аз омадан ба хона истироҳат кунанд, як соат машқҳояшонро бинависанд, ним соат телевизион тамошо кунанд, ду соат дарсҳояшонро бихонанд ва… фишурда нашудани замони анҷоми таклифҳо ва дарс хондан боис мешавад то кӯдак боздеҳии бештаре дошта бошад ва илова бар он назму инзиботро дар хона биомӯзад то мадраса низ донишомӯзи беҳтаре бошад.
Иҷрои қавонин ва риояти назму инзиботро аз худамон шурӯъ кунем
Кӯдакон улгубардорҳои хубе ҳастанд ва беҳтарин улгуи онҳо қабл аз дӯстон ва ҳамсолон падару модари онҳо ҳастанд бинобарин қабл аз инки аз онҳо интизори риояти назм ва иҷрои бечуну чарои қавонини вазъшудаи худамонро дошта бошем ибтидо бояд улгуҳои хубе барои онҳо бошем. Масалан агар қарор аст раъси соат 9 шаб бихобед ба далели тамошои филми мавриди алоқаатон аз иҷрои он фирор накунед.
Кумаки нобаҷои волидайн мамнуъ
Бархе аз волидайн фикр мекунанд, ки бо кумаки беш аз андоза ба кӯдакони худ лутф мекунанд дар сурати, ки ҳамин боис мешавад дар оянда онҳо натавонанд масъулиятҳоеро, ки ба онҳо вогузар мешавад ба танҳоӣ анҷом диҳанд ва ниёзманди ҳузури волидайн ва ҳимояти онҳо хоҳанд шуд. Бо кумаки беш аз андоза ба кӯдак мефҳмонем, ки ту қодир ба анҷоми корҳоят нестӣ ва ҳамин боиси вобастагӣ ба ҳузури волидайн замони анҷоми таклиф, аз байн рафтани эътимод ба нафс дар кӯдакон ва осебҳои фаровони дигаре хоҳад шуд.
Барои кӯдакон ҳеҷ чиз муҳимтар аз ин нест, ки мавриди таваҷҷуҳи волидайнашон қарор бигиранд бинобарин шумо бо ташвеқ кардан, дар воқеъ ӯро таҳсин мекунед ва таваҷҷуҳи худро ба ӯ нишон медиҳед.
Фароҳам кардани фазои ором ва муносиб
Барои анҷоми таколиф ва дарс хондани донишомӯзон бояд муҳити муносиберо дар назар бигиред. Ҷое, ки аз нури муносиб бархурдор бошад ва ҳаво ба роҳатӣ дар ҷараён бошад. На хеле сард ва на хеле гарм бошад ва дорои як мизи таҳрир ва сандалии муносиб бо қадди донишомӯз бошад. Иртифои мизи таҳрир бояд ба андозае бошад, ки вақте рӯи сандалӣ минишинад ва пушти он қарор мегирад, дасташ ба соддагӣ ва бидуни фишор овардан ва боло бурдани шонаҳо, рӯи миз қарор бигирад. Ҳамчунин иртифои миз набояд онқадар кам бошад, ки ҳангоми навиштани таколиф, беш аз ҳад ба самти поин хм шаванд ва набояд онқадар зиёд бошад, ки шонаи бача ҳангоми навиштани таколиф, ба самти боло биравад. Барои инки фарзандатон камтар баҳонагирӣ кунад як оби нушиданӣ, як зарфи мева ё як миқдор хурокӣ ва лавозими навиштории муносиб синнашро таҳия ва рӯи мизи таҳрираш қарор диҳед.
Назорат бар анҷоми таколиф
Замоне, ки фарзандатон барои анҷоми таколиф ба утоқаш рафт ӯро танҳо нагузоред ва борҳо ба ӯ сар бизанед ва ба анҷоми таколифаш назорат дошта бошед. Ин кор боис мешавад, ки фарзандатон нисбат ба шумо дилгармтар шавад.
Огоҳӣ аз вазъияти таҳсилӣ
Доиман бо мадраса ва муаллими фарзандатон дар тамос бошед ва аз вазъияти таҳсилии ӯ огоҳ шавед то агар дар дарсе заифтар ва дорои мушкил аст бо кумаки шумо ва муаллимаш бартараф гардад чароки дар ғайри ин сурат мумкин аст, ки сабаби дилзадагии кӯдак аз дарсу мадраса шавад.
Ташвеқ ва таҳсин
Замоне, ки таколифашро хушхат ва ё бодиққат ва дуруст анҷом дод ҳатман ӯро ташвеқ кунед. Барои кӯдакон ҳеҷ чиз муҳимтар аз ин нест, ки мавриди таваҷҷуҳи волидайнашон қарор бигиранд бинобарин шумо бо ташвеқ кардан, дар воқеъ ӯро таҳсин мекунед ва таваҷҷуҳи худро ба ӯ нишон медиҳед. Барои нишон додани алоқаатон ӯро дар оғӯш гирифта ва навозиш кунед ва ҳиси ризояти худатонро аз тариқи чеҳра ҳам ба ӯ мунтақил кунед. Ҳатто метавонед ӯро ба порк, шаҳрибозӣ ва ё синамо бибаред ва иллаташро барояш тавзеҳ диҳед.