Ҳамсари хуб ин нишонаҳоро надорад
Равобити ахлоқӣ ва отифӣ яке аз бахшҳои муҳими зиндагии муштарак аст, ки мутаассифона аслитарин омили мушкилот ва ҷудоиҳо дар миёни завҷайн маҳсуб мешавад, шумо дӯст доред бо ҳамсаратон тавре рафтор кунед, ки зиндагии ором ва пурмуҳаббате дошта бошед ё тамоми талошатонро мекунед то ҳамсаратон шефтаи шумо шавад аммо намедонед чаро вале ҳама чиз баръакс мешавад ба ҳадде, ки ҳамсаратон шуморо фарди ба истилоҳ саммӣ мехонад ва аз зиндагӣ кардан бо шумо ризоят надорад, фикр мекунед чаро ин иттифоқ меафтад ва охири кор ба инҷо хатм мешавад? Дар як ҷумла посух ин аст “ҳама чиз реша дар рафтори шумо дорад” ба назар содда мерасад, аммо дақиқтар, ки шавем ҷузъиёти иштибоҳоти рафториро хоҳем гуфт, ки шуморо нохоста табдил ба як ҳамсари бад ва ғайриқобили таҳаммул месозад.
Доктор Ҷон Готмен дар муқаддимаи рафторҳое мисли интиқоди пай дар пай, ҳолати дифоӣ ба худ гирифтан, таҳқир ва коршиканиро мухаррибтарин рафторҳои завҷайн дар зиндагии муштарак муаррифӣ мекунад. Дар баҳси густарда ин чаҳор одат ва рафтори иштибоҳ зершохаҳои мутааддиде доранд, ки ба аслитарини инҳо хоҳем пардохт.
Нишонаҳое, ки агар онҳоро дар худ дидед ҳамсари баде ҳастед ва бояд тағйир кунед:
1- Шумо ҳаргиз иштибоҳи худро намепазиред:
Агар мутаваҷҷеҳи ин шудаед, ки мудом дар ҳоли овардани далел ва тавҷеҳ барои корҳоятон ҳастед пас бидонед, ки рафтори шумо эрод дорад. Воқеъбин бошед ва дар танҳоии худ ба рафтор ё иштибоҳе, ки анҷом додаед бештар фикр кунед мусалламан пай ба нуқтаи заъфҳои хоҳед бурд ё беҳтар бигӯем шуҷоати пазируфтани иштибоҳотатонро хоҳед ёфт.
2- Мудом такрор мекунед “манзурам ин набуд”:
Дар миёни муколимаҳои худ бо ҳамсаратон ҳирфаи нохушоянд мезанед ва ӯро меранҷонед баъд аз муддати кӯтоҳе иддао мекунед, ки манзури шумо ончи, ки ҳамсаратон бардошт кардааст набуда пас дар ин ҷо 2 маврид аз иштибоҳоти рафтории шумо падидор мешавад, аввал инки ҳангоми баҳс ё сӯҳбат ҳарими ҳамсаратонро риоят накардаед ва гоҳан тавҳине рух додааст, ки ин ба ҳеҷ ваҷҳ пазируфта ва мавриди қабул нест ва дувум инки шахсе ҳастед, ки бидуни фикр кардан сухан мегӯед. Ба назари доктор Готмен ҳамсарони инчунинӣ эҳсоси оромишро аз ҳамсарашон ҷудо мекунанд ва набуди онҳо шароити рӯҳии беҳтаре барои шарики зиндагияшон фароҳам хоҳад кард. Беҳтар аст барои таҷриба як муколимаи солим хатит қирмизҳоеро дар зеҳни худ таъйин кунед то бо гузар аз онҳо мабодо табдил ба як фарди озордиҳанда шавед.
3- Фикр мекунед ҳамеша роҳи пеши рӯ аз они шумост:
Рафтори роиҷи дигаре, ки усулан ин даста аз афрод дар зиндагии муштарак ба воситаи ан сабаби ихтилоф мешаванд нодида гирифтани ҳаққи ҳамсарашон аст. Доктор Виен мегӯяд ин рафтор бештар аз ончи, ки тасаввур кунед мухарриб аст ва дар зеҳни ҳамсаратон шуморо ба шакли нобоваронае ғайри қобили таҳаммул хоҳад сохт, чароки дар ин шароит ҳамсари шумо ба ин бовар мерасад, ки назар, ида ва ҳатто вуҷуди ӯ ҳеҷ аҳамияте барои шумо надорад. Беҳтарин равиш барои ҷилавгирӣ аз ин ихтилоф ва нороҳатӣ аҳамият ба ҳаққи ҳамсаратон дар тамоми ҷавониби зиндагӣ аст.
4- Беш аз ҳад вобастаи равобит бо ҳамсаратон ҳастед:
Бале, дуруст мутаваҷҷеҳ шудед, манзур аз ин вобастагӣ ҳамон аст, ки як тараф дар зиндагии муштарак мегӯяд, ки агар рӯзе ҳамсараш ӯро тарк кунад нобуд мешавад. Ин ҷумла аслан мантиқӣ нест ва ин шиддати вобастагӣ ба тарафи муқобили ӯро дучори эҳсоси маҳдудият месозад. Ҳамсари ин даста аз афрод наметавонанд озодии фикриро таҷриба кунанд, чароки вобастагии беш аз ҳад нигаронӣ ва ҳассоситҳоеро барояшон эҷод хоҳад кард. Саъй кунед худро дар зиндагӣ ба унвони як фарди мустақил ба ҳамсаратон собит кунед то битавонад ба шумо ба унвони як фарди қобили эътимод такя кунад.
5- Шумо амдан шарики зиндагиятонро озор медиҳед:
Мутаассифона бархе аз афрод бедалел ё бо кӯчактарин баҳона тарафи муқобил дар зиндагии муштаракашонро аз ҷиҳати ҷисмӣ ва рӯҳӣ мавриди озор ва азият қарор медиҳанд. Далелҳои мухталифе пушти ин моҷарои талх нуҳуфта аст, ки дар ҳама ҳол тарки ин одати ғалат беҳтарин равиш барои ҳифзи робита ва оромиш дар зиндагӣ аст. Бо худ тамрин кунед то дар вақтҳои ҳассос бо як ҷумла ва ё рафторе ҳамроҳ бо сукут эътирозатонро ба ҳамсаратон нишон диҳед ба ҷои инки инқадар таниш эҷод кунед ва мутмаин бошед, ки ин равиш сад дар сад муассир хоҳад буд дар ҳоле, ки ҷанг ва ҷидол ҳеҷ таассури мусбате нахоҳад дошт. Бо ин рафторҳо чӣ кунем ё беҳтар бигӯем, чӣ кунем ҳамсарамон аз зиндагӣ дар канори мо лаззат бибурад? Посух бисёр содда аст ва он ҳам тарки ин одатҳои ғалат ва нописанд дар зиндагии муштарак ва ҳатто зиндагии иҷтимоии шумо аст.