Ихтилофи ҳамсарон ба хотири фарзандон (1)

Шумо мӯътақидед бачаҳо дар кӯдакӣ бояд бо бозӣ энержии худро тахлия кунанд, аммо ҳамсаратон бисёр муназзам ва сахтгир аст. Модар ахм мекунад ва падар лабханд мезанад. Ин фармондеҳ дастури ҳамла медиҳад ва он яке дастури ақибнишинӣ; ин ихтилофҳо дар ҳоле аст, ки ҳар дуи шумо беҳтаринҳоро барои фарзандонатон мехоҳед, аммо ҳақиқатан кӯдак ин танишҳо ва ихтилофҳоро мутаваҷҷеҳ мешавад.

Бо ин вазъият кӯдаки шумо ҳаргиз намефаҳмад, ки чӣ коре хуб аст ва чӣ коре бад; илова бар ин, таоруз ва дугонагӣ дар сабки фарзандпарварии волидайн боис мешавад то фарзанд дар ин хонавода ҳаргиз эҳсоси амният накунад ва ин масъала ӯро дучори афсурдагӣ ва изтироб хоҳад кард. Бинобарин фарзанд, робита ва хонаводаи шумо муҳимтар аз он аст, ки иҷоза диҳед ихтилофи назарҳо ҳамаи онҳоро аз байн бубарад.

Агар мехоҳед робитатон дучори таниш нашавад ва дар заминаи тарбияти кӯдактон ба тафоҳум бирасед, аз роҳкорҳои зер истифода кунед:

 Онро маҳрамона нигоҳ доред

Ба маҳзи инки фарзандатон мутаваҷҷеҳи мушоҷираи шумо бо ҳамсаратон шуд бо ҳам тавофуқ кунед, ҳарчанд ҳанӯз ба тасмими ниҳоӣ нарасида бошед. Сипас дар хилвати худатон ва ба дур аз чашму гӯши бачаҳо дар бораи мавзӯъ бо ҳам сӯҳбат кунед. Муҳим нест, ки баҳси шумо дар бораи соати хомӯш шудани телевизион ва чароғҳо хона ҳангоми шаб аст ё дар бораи ширкат ё адами ширкати фарзандатон дар ҷашни таваллуди дӯстш; дар ҳар ҳол шумо бояд онро маҳрамона нигоҳ доред.

 Гуфтугӯ кунед

Гуфтугӯ дар бораи наҳваи тарбияти кӯдак мавзӯе аст, ки равоншиносон таъкид мекунанд, ки завҷайн қабл аз таваллуд ба он бипардозанд ва бо якдигар ба тавофуқ бирасанд, аммо бо ин ҳол ҳеҷ вақт барои ҳалли мушкилот ва ихтилофҳо дер нест.

Дар ибтидо беҳтар аст ихтилофҳоро бипазиред, зеро ду нафар бо ҷинсият ва тафаккури мутафовит мехоҳанд бо истифода аз таҷрибаи шахсӣ, эҳсосот ва донише, ки дар ин замина доранд, фарзандашонро онтавр, ки худашон мехоҳанд, тарбият кунанд; бинобарин бо гуфтугӯ метавонед ба назарҳо ва боварҳои якдигар пай бубаред, аммо дар назар дошта бошед, ки шояд назаратон иштибоҳ ва роҳкор ва равиши дигаре беҳтар бошад.

Ёдатон бошад, ки расидан ба як тавофуқ сад дар сад ғайримумкин аст, аммо ҳамеша ҳадди васате вуҷуд дорад, ки бо далел ва мантиқ метавонед ҳар ду дар он нуқта беистед.

Қонунҳои муштарак бисозед

Агар дидгоҳи шумо ин аст, ки “ҳама чиз бояд ҳамонтавр бошад, ки ман мегӯям ва-гарна мушкил пеш меояд” дар воқеъ ҳамеша бояд омодаи як шикасти бузург бошед. Ин рӯйкарди аҷиб ба вежа дар тарбият ва омӯзиш боис мешавад, ки таомули солимро бо дигарон аз даст бидиҳед, дигариро дарк накунед, якдигарро иштибоҳ бифаҳмед ва доиман бо ҳам даъво кунед.

Шумо наметавонед таъйинкунандаи ҳамачиз бошед, чун ин мунсифона нест ва аз тарафи дигар агар шарики зиндагиятон бо он мувофиқ набошад билохира ин қонунҳои яктарафа зер по гузошта мешаванд. Агар воқеан дағдағаи тарбияти фарзандатонро доред ва дар айни ҳол ниёз ба ҳамроҳӣ ва кумаки ҳамсаратон доред, бояд дар тадвини қоидаҳои тарбиятӣ аз мушорикати як падари дигар ва дарку фаҳми дигарон ҳам истифода кунед.

Ин қоидаҳо ва усул дар тарбияти фарзанд чизҳои бисёр соддае ҳастанд, аммо тафоҳум бар сар онҳо дар як тарбияти саҳеҳ ва эҳсоси ризояти куллии шумо нақши муҳимме дорад. Барои шурӯъ аз қонунҳои бисёр содда истифода кунед; дар мавриди соати хоби кӯдак, бозӣ кардан, навиштани таклифҳо ва тағзияи кӯдак ба тавофуқ бирасед ва қонунҳоро вазъ кунед. Ба мурури замон метавонед дар бораи масоили муҳимтари тарбияти фарзанд низ бо ҳамдилӣ ва ҳамкории бештаре ба тавофуқ бирасед.‏

 Феҳристи муштарак таҳия кунед

Ҳар кадом аз волидайн бубинанд, воқеан чӣ интизорҳое доранд ва бо чӣ далел ва мантиқе мехоҳанд ҳарфашонро биқабулонанд? Як барга ё коғаз бигиред ва кулли интизорҳои худатонро бо ҷузъиёт ва далел бинависед; масалан: “мехоҳам утоқи хоб кӯдакамро дар ду солагӣ ҷудо кунам, зеро ҷудо хобидани кӯдак дар синни бештар аз 2-3 солагӣ боиси вобастагии кӯдак ба волидайн мешавад” мумкин аст ҳар далеле барои интизорҳо биоваранд; муҳимм ин аст дақиқ бинависанд, ки чӣ интизорҳое доранд ва чаро?

 Натиҷаи хубу бадро бипазиред

Барои дарки ин масъала, ки чиқадар доштани тавофуқҳои аввалия барои тарбияти фарзандатон муҳим аст бояд ба ин нукта таваҷҷуҳ кунед, ки нақзи ин тавофуқҳо, ки бар асоси маҷмӯае аз қоидаҳо сохта мешаванд, метавонад паёмадҳое дошта бошад, ки ҳам дар робитаи шумо таъсир дорад ва ҳам метавонад қадами иштибоҳе дар зиндагии фарзандатон бошад.

Агар шумо ё ҳамсаратон намехоҳед ба ин тавофуқ бирасед бояд паёмадҳои онро бипазиред. Агар шеваи тарбияти шумо бо ҳам комилан мутафовит бошад танишҳои шумо бисёр бештар хоҳад буд. Баъзе аз волидайн саҳлгиранд ва вақте иштибоҳе барои фарзандашон рух медиҳад, фақат худи кӯдакро масъули он медонанд. Аммо барои бисёре аз волидайн интавр нест. Иштибоҳи фарзанд метавонад натиҷаи амалкарди волидайн бошад.