Сиёсатҳои занона барои ҷазби ҳамсар

Бештари завҷайни ҷавон бо ишқу алоқа хоссе бо якдигар издивоҷ мекунанд ва дар аввалҳои издивоҷ ҳисси ҳаяҷонангези ишқро таҷриба мекунанд, аммо ин эҳсос то абад мондагор нест ва бо гузашти замон камранг мешавад. Дар чунин вақтҳо ҳамсарон ба ин фикр меафтанд, ки бо равишҳои моддӣ ва хариди ҳадияҳои гаронқимат алоқаи худро ба тарафи муқобилашон нишон диҳанд ва бо ӯ як иртиботи самимона барқарор кунанд, ғофил аз инки роҳҳои ҷазби ҳамсар реша дар рафторҳои фардӣ дорад ва бидуни сарфи ҳеҷ ҳазинае имконпазир аст.

Дар идома бо равишҳои афзоиши самимият ва ҷазби ҳамсар бидуни сарфи ҳазина ошно хоҳед шуд.

1. Самимият чист?

Ба эҳсоси наздикӣ, роҳат будан ва шарик шудан дар дунёи хусусии дигаре самимият мегӯянд ва афроде, ки бо ҳам самимӣ ҳастанд ҳарфҳои дили худро бидуни инки аз якдигар хиҷолат бикашанд ба ҳам мегӯянд ва якдигарро контрол намекунанд ва иртиботе ошиқона, дӯстона ва лаззатбахш бо ҳам барқарор мекунанд.

Самимият ниёзе аст, ки шакли қивомёфтаи он дар издивоҷ ба вуҷуд меояд ва дар иртибот байни ҳамсарон дида мешавад, ки шомили 8 қисмат мебошад, ки иборатанд аз: «ҳамкории самимонаи завҷҳо бо ҳам; тааҳҳуд ва пойбандии завҷайн нисбат ба якдигар ва зиндагии муштарак; ризоятмандии онон аз робитаи ҷинсӣ; эҳсоси истиқлоли зану шавҳар барои иртибот бо хонавода ва дӯстон; эътимод ба нафс ва иззати нафси зану шавҳар, мизоне, ки завҷҳо метавонанд боварҳо ва нигаришҳои худро иброз, ихтилофи назарҳои худ ҳал ва эҳсосоти худро барои якдигар баён кунанд.»

2. Қабл аз ҷазби ҳамсар эҷоди самимият муҳим аст

Оё медонед эҷоди самимият байни завҷайн чӣ фоидае дорад? Эҷоди самимият байни завҷайн сабаби истеҳкоми равобит байни онон мешавад, онҳоро нисбат ба якдигар мутааҳҳидтар ва вафодортар мекунад. Самимият байни завҷайн сабаби ризояти онҳо аз зиндагии муштарак ва идомаи ишқ ва зиндагияшон мегардад ва сабаб мешавад дилхурии камтаре байни онон пеш ояд ва агар ин дилхуриҳо сурат пазируфт ба беҳтарин шакли мумкин ҳал шавад.

3. Эҷоди самимият ва ҷазби ҳамсар дар зиндагии муштарак

Ҳамонтавр, ки гуфтем самимият байни завҷайн аз аҳамияти вежае бархурдор аст ва зиндагии заношӯӣ ононро идома мебахшад, аммо шояд бархе аз завҷайн чигунагии эҷоди самимият дар зиндагии муштаракро надонанд. Мо дар идомаи матлаб шуморо бо роҳҳои эҷоди самимият ва ҷазби ҳамсар дар зиндагии муштарак ошно мекунем то бо ёдгирии онҳо хонаҳоятонро пур аз сулҳу сафо кунед.

4. Барқарории иртиботи муассир бо ҳамсар

Агар битавонед бо ҳамсаратон иртиботи муассир барқарор кунед ва ба ниёзҳои ӯ таваҷҷуҳ кунед ва ононро бартараф созед, метавонед самимиятро дар зиндагии муштарак эҷод кунед.

Барои эҷоди самимият дар зиндагии муштарак лозим аст дуруст ба сӯҳбатҳои ҳамсаратон гӯш диҳед ва дар ҳангоми бурузи мушкилот ӯро айбдор надонед ва дар баробари сӯҳбатҳои ӯ зурозмоӣ накунед.

5. Сӯҳбат бо ҳамсар

Бо ҳамсартон сӯҳбат кунед ва афкор, эҳсосот, ниёзҳо ва хостаҳоятонро сареҳ ва равшан бо ӯ дар миён бигузоред то ӯ битавонад аз шумо ба шинохти бештаре бирасад ва робитаи самимонае барқарор кунад ва барои розӣ нигаҳ доштан ва бароварда кардани ниёзҳоятон талош кунад.

Бинобарин дар мавриди ончи хушҳол ё дилхуратон карда ва бардоштҳое, ки аз иттифоқот ва ҳарфҳои дигар доштед сӯҳбат кунед ва ҳеҷ гоҳ барои шиносондани худ ба ҳамсаратон пешқадам нашавед, зеро дар ин сурат ҳамсаратон маҷбӯр аст бар асоси ҳадсҳо ва пешбиниҳои худаш амал кунад, ки мумкин аст воқеӣ набошад.

6. Шинохти ҳамсаратон ва бароварда кардани ниёзҳои вай

Интизор надошта бошед, ки ҳамсаратон дар мавриди ҳамаи ҳисҳо ва ниёзҳояш бо шумо ҳарф бизанд, зеро гуфтани бархе чизҳо барои баъзе аз афрод душвор аст ва шояд бархе аз афрод низ дар бораи ҳисҳо ва ниёзҳояшон чизе надонанд пас бояд худатон даст ба кор шавед ва аз ҳамсаратон шинохт ба даст оваред ва дар талош барои рафъи ниёзҳояш бароед.

7. Аҳамият додан ба ҳамсар

Яке аз гомҳои бузург барои расидан ба самимият дар зиндагии заношӯӣ ин аст, ки ба ҳамсаратон нишон диҳед, ки барои шумо аҳамият дорад ва ҳатто авлавияти аввали зиндагии шумост. Барои расидан ба ин ҳадаф дар муқобили дигарон ва дар ҷамъҳои хонаводагӣ аз ҳамсаратон таъриф кунед ва ӯро ҳимоят намоед ва аз талошҳояш ташаккур намоед ва ҳарфҳо ва интиқодоташро бишинавед.

8. Сохтани фазои дунафара ва эҳсосӣ барои ҷазби ҳамсар

Талош барои сохтани як фазои дунафара ва хусусӣ бо ҳамсар аз дигар корҳое аст, ки метавонад сабаби афзоиши самимият шавад. Агар фарзанд доред гоҳе фарзандатонро ба падар ва модаратон бисупоред ва бо ҳамсартон хилват кунед ва ё қайди будан дар канори дӯстонро бизанед ва вақти худро фақат ба ҳамсаратон ихтисос диҳед. Шумо метавонед бо мушорикат дар корҳои хона мисли ошпазӣ, таъмири васоили манзил ва назофт ва ё берун рафтан, тафреҳ ва мусофират, барои худ ва ҳамсаратон эҷод кунед.

9. Мурури хотиротатон бо ҳам барои ҷазби ҳамсар

Мурур кардани хотироти ширин ва дилчасби авоили ошноӣ ва издивоҷ, рафтан ба маконҳои хотираангез, тамошо кардани аксҳои даврони ошноӣ ва анҷоми корҳои ғофилгиркунанда ва ошиқона ҳама ва ҳама ба афзоиши самимият байни шумо ва ҳамсаратон кумак мекунад.

10. Изҳори алоқа ба ҳамсар

Мутаассифона бо гузашти замон ва ба вежа бо таваллуди бачаҳо ишқу алоқаи завҷайн ба якдигар камрангтар мешавад ва бисёре аз завҷайн дигар қурбони садақаи якдигар намераванд ва “дӯстат дорам” гуфтанҳоро фаромуш мекунанд.

Барои эҷоди самимият дар зиндагии муштарак лозим аст ҳангоми дидор ва салом ва худоҳофизӣ ҳамсаратонро дар оғӯш бикашед ва аз бӯсидан ва тамоси ҷинсӣ ғофил нашавед, ҳамчунин барқарории як робитаи ҷинсии хуб низ сабаби эҷоди самимият байни завҷайн мешавад, пас дар равобити заношӯӣ, масаж ва навозиши якдигар бипардозед.

11. Корҳои кӯчак ва камхарҷ барои ҳамсар

Барои эҷоди робитаи самимӣ метавонед корҳои содда ва камхарҷе монанд пухтан як ғизои хушмазза, тамос гирифтан ё ирсоли паёмак, аҳволпурсиҳои рӯзона, ғофилгир кардан, гузоштани ёддоштҳои муҳаббатомез дар ҷайб ё мошини ҳамсар, хариди гул ба унвони ҳадия ё узрхоҳӣ, пешниҳоди сарфи як ваъдаи ғизоӣ дар берун аз манзил ва ё мусофират анҷом диҳед ва лозим нест ҳатман кори шигифтангез ва пурхарҷе анҷом бидиҳед.

12. Вақтгузаронӣ бо хонаводаи ҳамсар

Аз муҳимтарин роҳкорҳои эҷоди робитаи самимӣ байни ҳамсарон барқарории иртиботи муносиб бо хонаводаи ҳамсар аст, зеро вақте ҳамсаратон бубинад, ки ба хонаводааш аҳамият медиҳед, бо шумо самимитар мешавад. Шумо метавонед барои барқарории робитаи самимӣ бо ҳамсаратон ба диданашон биравед, барои онҳо ҳадия бихарид ё барои онон вақт бигузоред.