Хонаводаатонро сарватманд кунед!

Пур шудани хазонаи хонавода бо сарфаҷӯӣ

Яке аз осебҳое, ки ҳамеша хонаводаҳоро ранҷ медиҳад баробар набудани дахлу харҷи онон аст, ки бархе аз он марбут ба камбудани даромад аст, ки наметавон онро инкор кард аммо ҷолиб аст бидонед афроде, ки даромади каме ҳам надоранд дар аксари маворид аз ин мавзӯъ ранҷ мебаранд ва дар байни касоне, ки намедонанд чигуна пулашон харҷ шудааст хонумҳо ҳузури фаъолтаре доранд.

Аз он гузашта хонумҳо бо назорат ва мудирите, ки бар умури хонавода ва ҳамсар ва фарзандони худ доранд, беҳтар метавонанд бар чигунагиии харҷ кардани кулли хонавода назорат кунанд. Ин мақола ба шумо хонаводаҳои кумак мекунад то нимаи моҳ пулатон тамом нашавад ва лоақал то 27-уми моҳ аз ҳуқуқатон боқӣ бимонад! ! !

Одам намедонад, ки ин пул читавр тамом мешавад! ҳанӯз ҳафтаи аввали моҳ нагузаштааст тамоми ҳуқуқ харҷ шуда! ҳама чиз гарон аст ва дахлу харҷамон ба ҳам намерасад. Қарзҳо ақиб меафтад ва фарзандон ҳар рӯз харҷашон бештар аз қабл мешавад. Вой намедонам бо ин ҳама мушкил чӣ кунам! ! !

Агар инҳо дарди дилҳои шумо низ бошад мумкин аст ҳама тақсирҳо гардани гаронӣ набошад ва каме дар мудирияти молии хонавода мушкил пайдо карда бошед.

Маъмулан чизҳое вуҷуд дорад, ки рӯйи ҳам анбор шудааст бе инки истифодае дошта бошад ва дар иваз чизҳое ҳаст, ки бояд мехаридед ва нахаридед.

Хуб беҳтар нест каме бо диққат ба зиндагии худ нигоҳ кунед. Маъмулан чизҳое вуҷуд дорад, ки рӯйи ҳам анбор шудааст беинки истифодае дошта бошад ва дар иваз чизҳое ҳаст, ки бояд мехаридед ва нахаридед.

Шумо барои пардохти қарзҳоятон қарз ҳам мекунед? Вой! пас лозим аст нигоҳе ба ин матлаб ва таҷрибиёти дӯстонатон биандозед:

Вақте ронандагӣ мекунед радио ҳар чанд дақиқа як бор ва дар байни барномаҳо огҳӣ пахш мекунад. Вақте дар интернет ҳастед мудом огоҳиҳои бозаргонӣ ҷилави чашматон меравад ва то меоед рӯзномае бихонед бахши огаҳиҳои он хушрангтар аз матолиби сафҳа бо шумо сӯҳбат мекунад.

Телевизион ҳам, ки санги тамом гузошта ва пинҳон ва ошкор шуморо ба масрафи бештар даъват мекунад. Ҳатто мумкин аст ба дари манзилатон низ огоҳии таблиғотӣ часпонда бошанд. Мебинед, ки масрафгароӣ ҳама ҷо чанбара задааст ва ҳеҷ баид нест, ки ба зеҳни шумо низ роҳ пайдо карда бошад ва хуб ба ҳар ҳол одам мумкин аст хоста ва нохоста васваса шавад.

Аз ҳамаи ин ҳарфҳо гузашта агар мехоҳед қарзҳоятонро пардохт карда ва ба оромиши зеҳнӣ даст пайдо кунед, бояд ба сурати решаӣ бо ин мушкил бархурд карда ва ҷилави велхарҷиҳои беҳудаи худро бигиред.

Аввалин коре, ки кардам ин буд, ки ба бозор нарфтам магар инки ниёзи зарурӣ пеш биёяд ва қабл аз харид низ лист менавиштам ва пулеро, ки ҳадс мезадам ниёз аст бо худам мебурдам на бештар.

Дустам мегӯяд: «То муддате қабл одат доштам бештари пулеро, ки дар хона буд бардорам ва ба хиёбон ва маркази харид биравам ва мавқеъ бекорӣ онҷо бигардам. Воқеан қасд надоштам чизе бихарам аммо вақте вориди онҷо мешудам медидам хеле чизҳо эҳтиёҷ дорам.

Вақте харид мекардам баъд аз чанд вақт медидам ин васоил онқадарҳо ҳам мавриди ниёз нест ва фақат иштиҳои беандозаи харид маро ба харидан водоштааст. Баъд аз он мутаваҷҷеҳ шудам агар пулҳоямонро ҷамъ карда будам метавонистм ба як сафари ҳаяҷонангез биравам ё барои хариди хона сармоягузорӣ кунам. Дидам беҳтар аст вақтро талаф накунам аввалин коре, ки кардам ин буд, ки ба бозор нарфтам магар инки ниёзи зарурӣ пеш биёяд ва қабл аз харид низ лист менавиштам ва пулеро, ки ҳадс мезадам ниёз аст бо худам мебурдам на бештар. Саъй мекардам мустақим сӯроғи ҷоҳое биравам, ки ин мавориди мавриди ниёзро мефурӯшанд. Дар марҳалаи баъдӣ саъй кардам ба ҷой вақт гузаронӣ дар бозор ба маҳаллаҳои мисли намоишгоҳҳои ҳунарӣ ё музе ва парк биравам. Ҷоҳое, ки эҳтиёҷ набуд бехудӣ пул харҷ кунам.»

Дар аксари маворид бештар велхарҷиҳои рӯзонаи мо танҳо аз рӯи одат шакл мегиранд. Дар бисёре аз вақтҳо ин махориҷи рӯзона ғайри зарурӣ ба назар мерасанд ҳамин махориҷи андак агар сарфаҷӯӣ шаванд метавонад ба масорифи муфид ва сармояе бирасанд.

Шумо ҳам метавонед ин равишро имтиҳон кунед ва аз ҳоло бо як барномарезӣ шабона аз хона наҳор бибаред. Тамоми одоби харҷ кардани худро муҷаддадан арзёбӣ карда ва бубинед, ки оё анҷоми онҳо зарурӣ аст ё на;

Ба худтон бигӯед: на! ! !

Ҳама чизро дар банк мегузорам то ҷилави дастам набошад. Ин равиши Амир аст, ки ҳеҷ контроле бар велхарҷиҳои худаш надорад. Ў мутлақан аз корти банкҳо низ истифода намекунад зеро фирқе бо пули нақд надорад ва ҳамроҳ буданаш велхрҷии ӯро таҳрик мекунад.

Ӯ мегӯяд: аз як ҷое бояд шурӯъ мекардам. Пас аз даромади худ ва хонумам ҳамаи махориҷи заруриро ҳисоб кардем ва мобақияро дар банк мегузорем. Ҳар вақт ба як рақами хуб мерасад бо як барномарезии дақиқ онро сармоягузорӣ мекунем. Ҳадафи ниҳоии мо низ хонадор шудан аст.

 Пешниҳод барои шумо:

– Саъй кунед аз марокизи хариде, ки қимати муносибтаре доранд, харид кунед.

– Саъй кунед харҷҳоятонро бинависед то дар поёни моҳ нагуед намедонам пулам чӣ шуд!

– Вақте беравия аз барқ ва телефон ва интернет ва.. Истифода мекунед ба фикри пардохти охири моҳ ҳам бошед.

– Метавон меҳмонии хотираангезе дод аммо дар теъдоди ғизо ва мева ва ширинӣ исроф накард.

– Барномарезӣ инҷо ҳам ба шумо кумак хоҳад кард. Ибтидои ҳар моҳ листи чизҳои мавриди ниёзатонро бинависед ва ҳадафманд барои харид аз хона хориҷ шавед.

– Қабл аз инки вориди мағоза шавед ва қимати ҷинсеро бипурсед бо худ бигӯед: оё воқеан ба харидаш ниёз дорам?

Муроқиб бошед хасис нашудаед ва вақте хазонаатон пур шуд бо хонавода тафреҳ ва каме ҳам велхрҷӣ кунед вале он ҳам ҳисобшуда бошад.