Сираи иҷтимоии паёмбар – дрӯғ ба фарзанд мамнӯъ
Сираи иҷтимоии паёмбар – дрӯғ ба фарзанд мамнӯъ.Ваъдаи дурӯғ ва дурӯғ гуфтан, фарқе надорад ба бузургон бошад ё ба кӯдакон, яке аз мавзӯъоте аст ки дар фарҳанги Қуръон ва аҳли байт алайҳимуссалом ба шиддат аз он наҳй шуда ва Худованди мутаъол ба дурӯғгӯён ваъдаи азоб дода ва сарнавишта бадеро барои онҳо таъйин карда фармудааст:
فَوَيْلٌ يَوْمَئِذٍ لِّلْمُكَذِّبِينَ الَّذِينَ هُمْ فِي خَوْضٍ يَلْعَبُونَ يَوْمَ يُدَعُّونَ إِلَىٰ نَارِ جَهَنَّمَ دَعًّا
Вой дар он рӯз бар такзибкунандагон кунандагон, ҳамонҳо ки дар суханони ботил ба бозӣ машғуланд! Дар он рӯз онҳоро ба зӯр ба сӯи оташи ҷаҳаннам мебаранд. Тур 11 то 13
Ҳамчунин дар ҷараёни мубоҳилаи паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳӣ бо масеҳиёни Наҷрон мефармояд:
ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَل لَّعْنَتَ اللَّـهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ
Сипас мубоҳила ва нафрин кунем ки лаънати Худо бар дурӯғгӯён қарор диҳем. Оли Имрон 61
Бар ин асос, паёмбари раҳмат саллаллоҳу алайҳи ва олиҳӣ аз бадаҳдӣ ва дурӯғ наҳй мекарданд. Махсусан дарбораи кӯдакон таъкид мекарданд ҳангоме ки инсон ба кӯдак ва фарзандаш ваъда диҳад ва амал накунад, асари бади (шояд то охири умраш) хоҳад гузошт.
Чунон ки аз Абдуллоҳ ибни Омир нақл шудааст ки Паёмбари Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳӣ ба хонаи мо омаданд, дар ҳоле ки кӯдаки хурдсол будам, рафтам то бозӣ кунам. Аз ин рӯ, модарам ба ман гуфт: эй Абдуллоҳ! Биё чизе ба ту диҳам. Паёмбари Худо саллаллоҳу алайҳи ва олиҳӣ фармуданд: чи мехоҳӣ диҳӣ? гуфт: хурмое ба ӯ медиҳам. Фармуданд: бидон ки агар чунин накунӣ (хурмо надиҳӣ) бароят дурӯғ навишта мешавад.
Лизо яке аз бадтарин ахлоқ назди Паёмбар саллаллоҳу алайҳи ва олиҳӣ, дурӯғ буд то ҷое ки аз Оиша (р) нақл шуда ки паёмбар ҳар гоҳ мефаҳмид яке аз аъзои хонавода дурӯғ гуфтааст, аз ӯ дурӣ мекарданд то тавба кунад.
Идома дорад………
Сираи иҷтимоъии паёмбари раҳмат – дӯст доштани фарзанд
Сираи иҷтимоии Паёмбар – салом кардан ба кӯдакон
Сираи иҷтимоии паёмбар – қадрдонӣ кардан
Пойгоҳи интернетии “Хонаводаи намуна”