Покдоманӣ – ҳикояти ибратомӯз
Шогирди баззоз
Шогирди ҷавони баззоз (порчафурӯш) бехабар буд, ки чӣ доме дар роҳаш густарда шуда. Ӯ намедонист ин зани зебову муташаххис, ки ба баҳонаи хариди порча ба мағозаи онҳо рафту омад мекунад, ошиқи дилбохтаи ӯст ва дар қалбаш тӯфоне аз ишқу ҳавасу таманно барпост.
Як рӯз ҳамон зан ба дари мағоза омад ва дастур дод, миқдори зиёде ҷинси баззозӣ ҷудо карданд. Он гоҳ ба узри ин ки қодир ба ҳамли инҳо нестам, ба илова пул ҳамроҳ надорам, гуфт:
— Порчаҳоро бидиҳед ин ҷавон биёварад ва дар хона ба ман таҳвил диҳад ва пул бигирад.
Муқаддамоти кор қаблан аз тарафи зан фароҳам шуда буд. Хона аз ағёр холӣ буд. Ҷуз чанд канизи аҳли сир, касе дар хона набуд. Муҳаммад ибни Сирин — ки унфувони ҷавониро тай мекард ва аз зебоӣ бебаҳра набуд — порчаҳоро ба дӯш гирифт ва ҳамроҳи он зан омад. То ба даруни хона дохил шуд, дар аз пушт баста шуд. Ибни Сирин ба дохили утоқе муҷаллал роҳнамоӣ гашт. Ӯ мунтазир буд, ки хонум ҳар чӣ зудтар биёяд, ҷинсро таҳвил бигирад ва пулро бипардозад. Интизор ба тӯл анҷомид.
Пас аз муддате, парда боло рафт. Хонум дар ҳоле, ки худро ҳафт қалам ороиш карда буд, бо ҳазор ишва по ба даруни утоқ гузошт. Ибни Сирин дар як лаҳзаи кӯтоҳ фаҳмид, ки доме барояш густарда шудааст. Фикр кард, бо мавъиза ва насиҳат ё бо хоҳишу илтимос хонумро мунсариф кунад. Хонум ишқи сӯзони худро барои ӯ шарҳ дод, ба ӯ гуфт:
— Ман харидори аҷноси шумо набудам, харидори ту будам.
Ибни Сирин забон ба насиҳату мавъиза гушуд ва аз Худо ва қиёмат сухан гуфт, дар дили зан асар накард. Илтимосу хоҳиш кард, фоида набахшид. Зан гуфт:
— Чорае нест? Бояд коми маро бароварӣ.
Ва ҳамин ки дид Ибни Сирин дар ақидаи худ пофишорӣ мекунад, ӯро таҳдид кард, гуфт:
— Агар ба ишқи ман эҳтиром нагузорӣ ва маро комёб насозӣ, алъон фарёд мекашам ва мегӯям, ин ҷавон нисбат ба ман қасди су дорад. Он гоҳ маълум аст, ки чӣ бар сари ту хоҳад омад.
Мӯй бар бадани Ибни Сирин рост шуд. Аз тарафе, имону ақида ва тақво ба ӯ фармон медод, ки покдомании худро ҳифз кун. Аз тарафи дигар, сар боз задан аз таманнои он зан, ба қимати ҷону обрӯ ва ҳама чизаш тамом мешавад. Чорае ҷуз изҳори таслим надид. Аммо фикре мисли барқ аз хотираш гузашт. Фикр кард, як роҳ боқӣ аст; коре кунам, ки ишқи ин зан табдил ба нафрат шавад ва худаш аз ман даст бардорад. Агар бихоҳам домани тақворо аз олудагӣ ҳифз кунам, бояд як лаҳза олудагии зоҳирро таҳаммул кунам. Ба баҳонаи қазои ҳоҷат, аз утоқ берун рафт, бо вазъу либоси олуда баргашт ва ба тарафи зан омад. То чашми он зан ба ӯ афтод, рӯй дарҳам кашид ва фавран ӯро аз манзил хориҷ кард.
(Манбаъ: Достони Ростон)
Хонаводаи намуна