Мардони зиндагӣ вайронкун “2”
Издивоҷ бо марди мӯътод
Эътиёд сарманшаи бисёре аз талоқҳо аст чароки марде, ки эътиёд дорад ва вобастагии ӯ ба чизе ғайр аз зиндагӣ он ҳам манфӣ аст ҳаргиз наметавонад ояндаи хуб барои ҳамсар ва хонаводаи худ таъмин кунад ва бадтар инки ӯ хонаводаи худро фидои эътиёдаш хоҳад кард.
Мардони танбал ва бекор
Марде, ки қудрати кор ва талошро дар худ ба воситаи танбалӣ аз байн бурдааст мӯҷиби озор ва нороҳатӣ ва дар ниҳоят мушкилоти молӣ мешавад. Дар дунёе, ки ҳама чиз барои пешрафт вобаста ба ҳирфа ва даромад аст читавр метавонад зиндагии бидуни ин ду вижагиро таҳаммул кард.
Мардони гӯшагир
Мо ҳамеша наметавонем дар зиндагии фардӣ ва шахсии худ маҳбус бошем алоқа ба муошират дар зоти инсон аст ва агар ин асл набошад ҳисси касолат ва афсурдагӣ ҳоким мешавад. Мардоне, ки аз рафту омад ва ҷамъҳои дӯстона фирор мекунанд камбудҳои равонии худро ба ҳамсарашон ҳам мунтақил мекунанд.
Мардоне, ки дӯстонашон ҳама чизи онҳо ҳастанд
Рафоқт ва дӯстӣ лаззате дорад, ки наметавон аз он чашмпӯшӣ кард аммо агар аз ҳадди маъмули худ бигузарад дигар нуқоти мусбати он ба чашм намеояд. Мард баъд аз издивоҷ бояд бидонад, ки вақти ӯ танҳо ба худаш тааллуқ надорад ва онҳо бояд дар зиндагӣ ва гузарондани вақти худ тағйироте эҷод кунанд, ки дар ғайри ин сурат мушкилсоз хоҳад шуд.
Марди ноамн ва беэътимод
Вақте, ки ӯ мебинад шумо бо дигарон сӯҳбат мекунед ва бо дигарон иртибот барқарор мекунед, ҳамеша ғайратӣ ва асабонӣ аст, ин нишонаи бадӣ аст. Эътимод дар робита бисёр муҳим аст ва ҳатто дар издивоҷ низ бисёр муҳим аст. Агар ӯ ҳамеша нисбат ба ҳар фарде, ки наздик ба шумо аст, ғайратӣ мешавад ва ҳасуд аст, сипас дубора дар мавриди будани бо ӯ дар тӯли зиндагиатон фикр кунед.
Кашиш ба сӯи занони дигар
Агар шумо дӯстдори марде ҳастед, ки бароятон эҳтиром қоил нест ва ба таври мудовим бо занони дигар ҳарф мезанад, қатъан агар бо ӯ издивоҷ кунед, ӯ хиёнат хоҳад кард.
Велхарҷ
Масъулияти молӣ бисёр муҳимм аст. Агар ӯ бештар дар мавриди тарҳи либосҳояш, ки бояд тавассути тарроҳони маъруф тарроҳӣ шуда тамаркуз дорад то сарфаҷӯӣ ва пасандоз, қатъан ӯ барои шумо нест.
Мардоне, ки думболи даъво ҳастанд ва баҳсро тамом намекунанд
Мубориза дар равобит хуб аст ва гоҳе солим аст, аммо агар онҳо ҳаргиз поён надошта бошанд, тааҳҳуде вуҷуд нахоҳанд дошт. Зиндагӣ ва робитаи шумо пур аз мусолиҳа хоҳад буд, агар ӯ ба назари шумо гӯш намедиҳад ва тасмимоти худашро таҳмил мекунад ; ӯ нишон медиҳад, ки гӯш медиҳад, аммо намефаҳмад, ки шумо чӣ чизе мегӯед, ӯ қатъан арзиши замони шуморо надорад.
Дорои маҳдудияти зеҳнӣ
Марде, ки ба шумо эътимод надорад ҳамеша маҳдудиятҳоеро барои шумо эъмол мекунад, муҳим нест, ки чиқадар вафодор ҳастед ё чиқадар дӯсташ доред. Ин шароит ҳамеша вуҷуд хоҳад дошт. Ӯ шуморо аз анҷоми корҳои оддӣ дар зиндагӣ мутаваққиф хоҳад кард, аз тарси иттифоқи чизҳои бад. Метавонад як кобӯс табдил шавад.
Мутанаффир аз хонавода
Падар ва модари мо гоҳе метавонанд рӯи аъсоби мо роҳ бираванд, аммо ин ба он маъно нест, ки волидайни худро аз зиндагиатон берун бибаред. Хонаводаи мо ҷое аст, ки мо таваллуд ва бузург шудаем, ва наметавонем хонаводаамро фаромӯш кунем.
Ба ёд дошта бошед марде, ки падар ва модари худро ба суръат метавонад фаромӯш кунад, шуморо дар як ё ду рӯз фаромӯш хоҳад кард. Агар ӯ аз волидайнаш мутанаффир аст, пас наметавонад бо хонаводаи худаш ҳам хуб рафтор кунад ӯ марди хонавода нест.