Ҳасратҳои поёни зиндагӣ (1)
Чашмони худро баста ва чунин тасаввур намоед, ки дар маросими ҷанозаи худ – агарчи ин масъала чандон хушоянд нест, аммо далеле барои он вуҷуд дорад – ҳастед. Ҳол дар мавриди ончи, ки дӯст доред, афрод пас аз набуди шумо дар мавриди шумо бигӯянд, фикр кунед. Ҳасрати қабл аз марг
Мехоҳед зиндагии худро чигуна бигузорнед? Афрод бо афсусҳо ва ҳасратҳои мухталиф аз дунё мераванд, эҳтиёт намоед то яке аз онҳо набошед. Роиҷтарин ҳасрат қабл аз марг мавориде аст, ки дар ин бахш бароятон феҳрист кардаем.
Феҳристе аз ҳасратҳои қабл аз марг
- Эй кош аҳамияти камтаре ба тафаккурот ва тасаввуроти мардум дар мавриди худ дода будам.
Танҳо замоне мутаваҷҷеҳи адами аҳамияти тафаккуроти соири афрод (ба вижа мавориди манфӣ) мешавед, ки мутаваҷҷеҳи замони сарфшуда барои ин тафаккурот ва ҳамчунин энержии ба ҳадаррафта барои пардохтан ба онҳо, шавед.
- Эй кош муваффақиятҳои бештареро ба даст оварда будам.
Ниёзе ба ғолиб шудан дар ҷоизаҳои ҷаҳонӣ, роҳандозии касбу кор ё ширкат дар мусобиқаҳои ҷаҳониро надоред, аммо дастовардҳои кӯчак ва муҳим аз аҳамияти болое бархурдор мебошанд.
- Эй кош эҳсосоти худро ба сурате мустақим буруз дода будам.
Баёни эҳсосоти худ нисбат ба фарди дигар, ҳамвора беҳтар аз эҳсоси афсус ба далели “агар гуфта будам” мебошад , чароки ин амр сабаби афзоиши оромиш дар зиндагии фард мегардад.
- Кош бештар аз ҳаққи худ дифоъ намуда будам.
Гоҳе вақтҳо, афрод чунин тасаввур менамоянд, ки хурсанд намудани дигарон амри бисёр содда ва осон ё адами мухолифат бо шарики зиндагӣ сабаби ҳифзи зиндагии муштарак мегардад.
Ба эҳтимоли зиёд, афзоиш син дарсҳои зиёдеро ба шумо меомӯзад, аммо ин амр сабаби аз даст рафтани хушбахтӣ ҳам мегардад.
- Эй кош шавқи зиндагии худро аз даст надода будам.
Идомаи зиндагӣ бо маоши собит, раванди ҷомеъ ва роҳат масъалаи бисёр осон мебошад, аммо ба чӣ ҳазина?