Се тамрини хуб барои табдили изтироб ба муваффақият

Ҳеҷ кас аз изтироб лаззат намебарад, аммо ҳамаи изтиробҳо бад нест. Афроде, ки ёд мегиранд бо изтироб дар як роҳи мусбат дасту панҷа нарм кунанд, беҳтар метавонанд бо чолишҳо рӯбарӯ шаванд.

Изтироб бахше аз зиндагӣ аст, ки мо наметавонем аз он ёд бигирем, аммо метавонем онро бипазирем ва омодаи чолишҳои сахттар дар  оянда шавем. Тамриноти зерро анҷом диҳед то изтиробро аз як монеъ табдил ба як силоҳи қудратманд кунед.

 Боядҳо ва набоядҳои изтиробро таъйин кунед

Ба соддагӣ донистани як мавқеияти изтиробӣ метавонад мағзро аз як вазъияти ваҳшатзада ба як вазъияти фаъол табдил кунад. Изтироб ба худии худ аз байн намеравад. Ба ҷои инки аз он пинҳон шавед, ба он исму ном бидиҳед ва рӯ дар рӯ бо он рӯбарӯ шавед то қудрати онро маҳдуд кунед.

 Изтироби бузургро табдил ба изтиробҳо кӯчак кунед

Мушкилоти бузург изтиробҳои бузурге месозад. Ба ҷои инки ба изтиробҳои бузург ба сурати мустақим ҳамла кунед, онҳоро табдил ба қитъаҳои кӯчактар кунед ва масъулияти ҳар кадомро ба як фарди мутафовит бидиҳед. Мушкилро байни аъзои тим тақсим кунед.

 Изтироби мубҳамро табдил ба аъмоли мушаххас кунед

Изтироб ношӣ аз изтироби бидуни масир аст. Дар як муҳити изтиробзо, афрод эҳсос мекунанд, ки абрҳои изтироб рӯи тамоми кори онҳо аст. Магар ин, ки он изтиробро дар аъмоли дастёфтанӣ ва мушаххас қарор диҳанд. Замоне, ки аъзо, корҳои марбут ба изтиробро анҷом диҳанд, худашонро аз бори эҳсоси изтироб раҳо месозанд ва як ҳисси муваффақият дар идома пайдо мекунанд.