тарбияти кудакон
Нақши бозӣ дар тарбияти кудакон;
Дар ривоят омадааст, ки Паёмбари Худо (с) фармудаанд: “Назди ҳар касе ки кӯдаке ҳаст, бояд бо ӯ кӯдакӣ кунад.”
Бозӣ барои кӯдак, ҷиддитарин мавзӯи ҳаёт аст. Бозӣ барои бузургсолон баробар бо вақтгузаронӣ, батолат ва ғафлат аст, ки монеи такомули ӯст, аммо дар мавриди кӯдак, бистари рушду такомули ӯ ба шумор меравад. Дар ин навиштор, ривоёте гирд овардаам, ки перомуни нақши бозӣ барои кӯдакон аз манзари дини мубини ислом мебошад.
Ситоиши шӯхии кӯдак
Паёмбари Худо (с): “Шӯхии бачча дар кӯдакӣ, мояи фузунии ақли ӯ дар бузургсолӣ аст.”
Иҷозати бозӣ додан ба кӯдак
1. Дар Ал-муъҷамул-кубро ба нақл аз Абӯайюби Ансорӣ овардааст: “Бар Паёмбари Худо (с) ворид шудам, дар ҳоле ки Ҳасан ва Ҳусайн (р) назди эшон ва дар ҳуҷраи эшон бозӣ мекарданд. Гуфтам: “Эй Паёмбари Худо! Оё онҳоро дӯст медорӣ?” Фармуд: “Чӣ гуна онҳоро дӯст надошта бошам, дар ҳоле ки онҳо ду даста гули ман аз дунёянд, ки онҳоро мебӯям?”
2. Ва низ дар ҳамин китоб ба нақл аз Абӯсаид овардааст: “Дар ҳоле ки Паёмбари Худо (с) намоз мехонд, Ҳусайн (р) омад ва гардани Паёмбар (с)-ро гирифт. Эшон бо ӯ бархост ва ӯро бо дасти худ гирифт ва ҳамчунон ӯро нигаҳ дошт, то бо ӯ ба рукӯъ рафт.”
3. Дар Шарҳул-ахбор ба нақл аз Ҷаъфари Фарвӣ овардааст: “Паёмбари Худо (с) бо ёронаш нишаста буд, ки Ҳасану Ҳусайн дар ҳоле ки хурдсол буданд, ба сӯи эшон рафтанд ва аз сару дӯши эшон боло мерафтанд. Гоҳе сарашонро барои онон поин меовард ва гоҳе ононро мегирифт ва мебӯсид. Ин дар ҳоле буд, ки яке аз ҳамнишинони эшон бо шигифтӣ ба ин рафтор нигоҳ мекард. Он гоҳ гуфт: “Эй Паёмбари Худо! Ба ёд намеоварам, ки ҳеҷ гоҳ фарзандеро гирифта бӯсида бошам.” Паёмбари Худо (с) хашмгин шуд, то ҷое ки рангаш дигаргун гашт ва ба он мард фармуд: “Агар Худованди азза ва ҷалла меҳрубониро аз қалби ту гирифтааст, ман бо ту чӣ кунам? Касе ки ба кӯдакони мо меҳр наварзад ва бузургони моро гиромӣ надорад, аз мо нест.”
4. Дар Сунани Насоӣ ба нақл аз Абдуллоҳи ибни Шаддод аз падараш овардааст: “Ҳангоми яке аз ду намоз (шому хуфтан) Паёмбари Худо (с) ба сӯи мо берун омад, дар ҳоле ки Ҳасан ё Ҳусайн (р)-ро ҳамл мекард. Паёмбари Худо (с) омад ва ӯро бар замин гузошт. Сипас такбири намозро гуфт ва намозро шурӯъ намуд. Дар миёни намоз, саҷдаи тӯлоние кард. Падарам гуфт: Сарамро бардоштам, кӯдакро бар пушти Паёмбари Худо (с) дидам, дар ҳоле ки эшон дар саҷда буд. Пас ба саҷда бозгаштам. Вақте Паёмбари Худо (с) намозро ба поён бурд, мардум гуфтанд: Эй Паёмбари Худо! Дар миёни намозат саҷдаи тӯлоние доштӣ; ба гунае ки гумон кардем иттифоқе уфтода ва ё ба шумо ваҳй шудааст. Фармуд: Ҳеҷ кадом набуд, лекин писарам бар дӯши ман савор шуд ва дӯст надоштам, ки ӯро бо шитоб поин оварам, то ин ки ниёзашро ирзо кунад.”