Сабабҳои дурӯғгӯӣ дар зиндагии муштарак
Бархе афрод аз рӯи одат ва бархе дигар ба далели тарс аз гуфтани ҳақиқат, ба дурӯғгӯӣ дар зиндагии муштарак одат доранд, аммо аз асарҳои манфӣ, ки сабаби хароб шудани робитаашон мешавад хабар надоранд.
Таъсири мухарриби дурӯғ дар зиндагии муштарак ва сабаби дурӯғгӯӣ дар робитаи заношуӣ
Яке аз рафторҳо ва одатҳои бад, дурӯғ гуфтан аст, ки бо осебҳои зиёде ҳамроҳ аст ва агар дурӯғгӯӣ дар равобити заношуӣ рух диҳад ором ором дар зиндагии муштарак реша давонда ва онро аз поя нобуд мекунад ва сабаби аз байн рафтани эътимод муҳимтарин асл дар зиндагии заношуӣ мешавад.
Бархе афрод мутаассифона ба далели тарбияти хонаводагӣ ва оддӣ будани дурӯғгӯӣ дар хонавода барои тавҷеҳ корҳои худ дурӯғ мегӯянд, ҳарчанд дурӯғҳои кӯчак дар зиндагии муштарак осебе ба касе намезананд, аммо ҳамин дурӯғгӯҳои кӯчак метавонад барои фард табдил ба як одат шавад ва ӯро дар мавқеиятҳое қарор диҳад, ки бедалел ва нохоста низ дурӯғ бигӯяд ё ба пинҳон кардани бахше аз ҳақиқат бипардозад ва боиси нороҳатии шарик зиндагӣ ва салби эътимоди ӯ гардад. Дар ин бахш ба таъсири мухарриби дурӯғ дар зиндагии муштарак ва илали дурӯғгӯӣ дар робитаи заношуӣ пардохтаем.
Сабабҳои дурӯғгӯӣ дар зиндагии муштараки заношуӣ
Тарбияти нодурусти хонавода
Тарбияти нодурусти хонаводагӣ аз сабабҳои аслии дурӯғгӯӣ дар робитаи заношуиӣ аст. Афроде, ки беш аз ҳад дурӯғ мегӯянд дар хонаводае тарбият шудаанд, ки дурӯғгӯӣ дар онҳо оддӣ аст ва волидайни онҳо барои тавҷеҳи корҳои худ ба дурӯғгӯӣ рӯй меоваранд.
Бархе аз волидайн кӯдаки худро ба далели иштибоҳоташ ба шиддат танбиҳ мекунанд, ба ҳамин иллат кӯдак маҷбур ба дурӯғгӯӣ мешавад ва ба мурури замон, ин рафтор дар ӯ шакл мегирад.
Вокунишҳои ҳамсар
Бархе аз завҷайн замоне, ки кори иштибоҳе мекунанд, аз рафторҳо ва вокунишҳои ҳамсар метарсанд ва аз гуфтани ҳақиқат пушаймон мешаванд, зеро ҳамсари онҳо дар баробари бархе масоили вокунишҳои ифротӣ нишон медиҳанд.
Эътимод ба нафси заиф
Бархе аз афрод ба далели эътимод ба нафси заиф, аз нигоҳ ва қазовати дигарон метарсанд ва бо дурӯғ гуфтан, мехоҳанд худро беҳтар аз ончи ҳаст нишон диҳанд то иштибоҳот, эҳсоси гуноҳ ва заъфҳои худро бипӯшонанд.
Ҷалби таваҷҷуҳи ҳамсар
Бархе аз завҷҳо, барои ҷалби таваҷҷуҳ ва ризояти ҳамсарашон иқдом ба дурӯғгӯӣ мекунанд, зеро ҳамсари онҳо, ӯро онтавр, ки ҳаст, намепазирад ва аз ӯ интизорҳои нобаҷо дорад. Ин вазъият, шароитро барои дурӯғгӯӣ фароҳам мекунад ва сабаб мешавад ҳамсар ба дурӯғгӯӣ рӯй биоварад.
Заъф дар маҳоратҳои иртиботӣ
Заъф дар маҳоратҳои иртиботӣ дар зиндагии заношуӣ ва адами иртиботи дурусти каломӣ ва ғайрикаломӣ сабаб мешавад завҷайн натавонанд эҳсосоти худро ба дурустӣ баён кунанд, бинобарин хостаҳояшонро пушти дурӯғҳояш махфӣ мекунанд. Вобаста будани ифротӣ ба ҳамсар ва тарси аз даст додани ӯ низ монеи гуфтани ҳақиқат мешавад.
Ноогоҳӣ аз осебҳои дурӯғ
Бархе афрод фикр мекунанд, ки дурӯғи маслиҳатӣ барои зиндагӣ лозим аст ва лозим нест ҳамсарашон аз ҳақиқат бохабар бошад. Зан ва шавҳар бояд бидонанд агар ростгӯии онҳо боиси нороҳатии тарафи муқобили онҳо мешавад, боз ҳам арзишаш болотар аз дурӯғгӯӣ аст.
Авомили муҳитӣ, иқтисодӣ
Аз дигар далелҳои дурӯғгӯии шарики зиндагӣ авомили муҳитӣ, иқтисодӣ, иҷтимоӣ аст. Завҷайн барои ҳалли ин масоил гоҳе мутавассил ба дурӯғ мешаванд, аммо пинҳонкориу дурӯғ ҳамвора бо тарси ошкор шудан ҳамроҳ аст.
Агар масоиле хориҷ аз таҳаммули шарики зиндагӣ аст, роҳи ҳалли он бидуни шаки пинҳонкорӣ, дурӯғ ва воруна кардани воқеиятҳо нахоҳад буд. Зан ва шавҳар бояд бидонанд агар ростгӯии онҳо боиси нороҳатии тарафи муқобили онҳо мешавад, боз ҳам арзишаш болотар аз дурӯғгӯӣ аст.
Доштани оромиш дар зиндагӣ
Гоҳе далели дурӯғгӯии завҷайн ин аст, ки бо вуҷуди ихтилофҳо ва мушкилот, завҷайн бо дурӯғгӯӣ нишон медиҳанд, ки авзоъ мураттаб аст ва хона ва хонавода дорои оромиши нисбӣ аст.
Ҷилавгирӣ аз баҳс ва даъво
Бархе аз завҷайн барои ҷилавгирӣ аз баҳс ва даъво ба ҷои гуфтани ҳақиқат ва дифоъ аз ончи, ки мехоҳанд, дурӯғ мегӯянд. Дурӯғ гуфтан эҷоди навъе амният барои фирор аз сарзаниш, баҳс ё ихтилоф аст.