Роҳкорҳои содда барои зиндагии солим

Гоҳе доштани сабки зиндагии солим ва ҳаракат дар ҷоддаи саломатӣ бисёр печида ба назар мерасад. Ҳатто мумкин аст таблиғоти густардаи расонаӣ ва низ мутахассисон тавсияҳои душвор барои доштани зиндагии солим ироа кунанд. Дар ҳоле, ки зиндагӣ бо саломатии комил чандон ҳам ниёз ба печидагӣ надорад. Барои дастёбӣ ба бешинаи саломатӣ, лозим аст ҳар рӯз панҷ масъаларо риоят кунем.

1- Маводи саммиро вориди баданамон накунем

Бисёре аз чизҳое, ки афрод ба баданашон ворид мекунанд ё баданро дар маърази он қарор медиҳанд, саммӣ ҳастанд. Маводе ҳамчун сигор, алкул, доруҳо ва маводи мухаддир, ки ҳамагӣ эътиёдовар ҳастанд ва пас аз муддате, фард ба сахтӣ қодир ба тарки масрафи онҳо хоҳад буд.

Агар мо ҳам ба яке аз ин мавод эътиёд дошта бошем, дар воқеъ метавон гуфт, ки варзиш ва доштани режими солими ғизоӣ ҷузъи поинтарин авлавиятҳо дар зиндагии мо қарор мегирад. Зеро, ки маводи эътиёдовари мазкур барои ҳамакас зарарнок буда ва фарқе миёни афрод нест; аммо маъмултар аз маводи эътиёдоваре, ки имрӯз дар ҷаҳон роиҷ аст, маводи ғизоӣ ва хӯрокиҳои беморизое ҳамчун ғизоҳои омода ва бидуни арзиши ғизоӣ аст, ки дар дастраси мардум қарор гирифта ва маводи саммӣ ба ин шакл аз тариқи хӯрок вориди бадан мешавад. Пас барои дастёбӣ ба ҳаддиаксари саломатӣ ниёз аст, ки масрафи чунин хӯрокиҳоро ба ҳадди ақал расонда ё дигар масраф накунед.

Эҳтимолан асаргузортарин тағйире, ки метавонед дар режими ғизоии шумо эҷод кунед ин бошад, ки истифода аз ғизоҳои бастабандӣ шуда ва омодаро комилан канор бигузоред. Албатта эҷоди ин тағйир чандон ҳам содда нахоҳад буд; зеро, ки ин хӯрокиҳо тавре тарроҳӣ шудаанд, ки бисёр лазиз буда ва муқовамат дар баробари онҳо душвор аст.

2- Ҳаракат кунед

Истифода аз моҳичаҳо барои доштани саломатии комил бисёр муҳим аст. Ҳаракат додан чизҳо дар хона, варзиш кардан ва ҳаракат доштан ба саломатӣ бисёр кумак мекунад. Мо ниёз ба варзиш дорем то итминон ҳосил кунем, ки бадан, мағз ва ҳормунҳо ба хубӣ амал мекунанд. Ҷо ба ҷо кардани ашёъ ва варзиш боиси коҳиши қанди хун ва сатҳи ансулин мешавад. Ҳаракат доштан ва анҷоми тамринҳои варзишӣ сабаб мешавад сатҳҳои тустустерун ва ҳормун рушд афзоиш ёбд; ин ду ҳормун бар саломатӣ асар мегузоранд.

Ҳамчунин варзиш метавонад ба коҳиши афсурдагӣ кумак карда ва эҳтимоли ибтило ба бисёре аз бемориҳо монанд чоқӣ, диёбети навъ ду, бемории қалбӣ, фаромушӣ ва ғайроро коҳиш диҳад.

Ба илова, варзиш дар канори режими ғизоии солим ба коҳиши чарбӣ кумаки фаровоне мекунад. Варзиш натанҳо боиси сӯзондани чарбиҳо мешавад балки сатҳи ҳормунҳоро афзоиш дода ва амалкардро беҳбуд мебахшад.

Хушбахтона, роҳҳои бисёре барои таҳаррук вуҷуд дорад. Гоҳе ниёзе ба бошгоҳ рафтан нест. Метавон озодона ва дар хона варзиш кард.

пиёдаравӣ ва ба хусус пиёдаравӣ дар зери нури офтоб барои бадан муфид аст; зеро, ки хуршед манбаи бисёр хуби витамин Д маҳсуб мешавад. Пиёдаравӣ дар ҷумлаи варзишҳо буда ва дар айни содагӣ лаззатбахш аст.

Агар дучори беморӣ ҳастед ва дору масраф мекунед беҳтар аст барои интихоби навъи варзиш ва мизони варзиш дар ҳар рӯз бо пизишки худ машварат кунед.

3- Монанди як кӯдак бихобед

Хобидан барои саломати куллии бадан бисёр муҳим аст ва натоиҷи пажӯҳишҳо нишон медиҳад, ки камбуди хоб бо бисёре аз бемориҳо, аз ҷумла чоқӣ ва бемориҳои қалбӣ иртибот дорад. Пас доштани барномаи муназзам барои хоби хубу кофӣ зарурӣ аст.

Агар мушкили хоб доред ва ба хубӣ наметавонед бихобед чанд тавсияи зерро риоят кунед:

* Пеш аз хоб ё ҳатто чанд соат пеш аз хоб нӯшиданиҳое монанди қаҳва нанӯшед;

* Саъй кунед зуд ба рахти хоб биравед ва субҳи зуд бедор шавед;

* Дар торикии комил бихобед ва нури изофа атрофи шумо набошад;

* Чанд соат пеш аз хоб чароғҳои хонаро кам кунед ва ҳолати ниматорик ба муҳити хона бидиҳед.

Агар мушкили хоби шумо бо риояти ин нукот беҳтар нашуд, тавсия мекунем, ки бо мутахассис машварат кунед. Ихтилолоти хоб бисёр роиҷ буда ва дар бисёре аз маворид дармонпазир аст.

4- Аз изтироби беш аз ҳадд парҳез кунед

Сабки зиндагии солим шомили як режими ғизоии комил, хоби бокайфият ва варзиши кофӣ аст. Аммо шеваи тафаккури мо низ муҳим аст. Доштани изтироби доимӣ ба маънои нусхае барои ҷазби мушкил аст.

Ҳамчунин мутолиот нишон медиҳад, ки изтироб боиси ибтило ба афсурдагӣ мешавад, ки имрӯза мушкили ҷаҳонӣ аст.

Барои коҳиши изтироб саъй кунед зиндагиро содда кунед_ варзиш, пиёдаравӣ дар табиат, анҷоми техникҳои танаффусро ҷузъи барномҳҳои худмон қарор диҳем.

Агар тавони мудирияти корҳои рӯзонаи худатонро бидуни изтироб надоред, тавсия мекунем бо як равоншинос машварат кунед.

5- Тағзияи бадан бо ғизоҳои воқеӣ

Соддатарин ва асаргузортарин роҳ барои тағзияи солим ин аст, ки бар ғизоҳои табиӣ ва воқеӣ тамаркуз кунем.

Ғизоҳоеро интихоб кунем, ки комил буда ва табиӣ бошад. Тавсия мекунем, ки таркибе аз гӯшту сабзиҷот масраф кунед; гӯшт, моҳӣ, тухми мурғ, сабзиҷот, меваҳо ва донаҳо дар канори равғанҳои табиии солим ва лабаниёти камчарбӣ.

Агар солиму фаъол ҳастед ва ғизоятонро ба сурати комил масраф мекунед, себзаминӣ ва донаҳои комил монанди ҷав барои шумо муносиб ҳастанд ва дар сурати доштани вазни изофа ва ибтило ба чоқӣ ва ё таҷрибаи алоими ихтилоли метабулисм монанд диёбет, ё санрумитобулик, беҳтар аст аз мизони масрафи манобеи карбуҳидрот киҳоиш диҳед то ин мушкил бештар нишуд.

Бисёре аз афрод ағлаб бо коҳиш ё қатъи масрафи карбуҳидротҳо вазнашон кам мешавад.

Ба ҳар ҳол саъй кунед аз масрафи ғизоҳое, ки дар корхонаҳо тавлид мешаванд парҳез кунед.

Зиндагӣ кунед

Дар назар бигиред, ки фақат дар зеҳн доштани як барнома барои зиндагии солим, кофӣ нест ва дар дарозмуддат ҷавоб намедиҳад. Ба ҳамин далел аст, ки бояд дар сабки зиндагиямон тағйири ҷиддӣ эҷод кунем. Солим мондан як раванди идомадор аст на як замони кӯтоҳ. Фароянди замонбар аст ва ниёз аст онро дар ҳамаи даврон зиндагии худ риоят кунем.