Роҳкори тақвияти суръати амал
– таваҷҷуҳ ба моҳияти корҳо
Аввал инки бояд бидонем кадом корҳо дар дастаи корҳои лозим барои суръат бахшидан қарор мегиранд, оё аз он даста корҳое нестанд, ки набояд сареъ анҷом шаванд? Оё коре аст, ки суръати амал ба беҳтар анҷом шудани он кумак мекунад? Оё сареъ анҷом шудани он кор боис мешавад, ки дар замон ва манобеамон сарфаҷӯӣ кунем ё не? Саволҳои зиёде ҳаст, ки бояд бипурсед, вале нигарон набошед, суръати фарояндҳои зеҳнии мо он қадар боло аст, ки дар муддат замони хеле кӯтоҳе посухи ин саволҳоро пайдо мекунад. Дар воқеъ хеле вақтҳо ин саволҳоро дар замири нохудогоҳамон мепурсем ва посух медиҳем.
– тақвияти маҳоратҳо
Корҳое ҳастанд, ки иртиботи мустақиме бо маҳоратҳои мо доранд. Ҳарчи маҳоратамон бештар бошад, ба ҳамон нисбат суръати амали беҳтаре дар анҷоми онҳо дорем. Ба унвони мисол ман, ки таҷрибаи каме дар чубкорӣ дорам, мумкин аст қитъаи чӯбе, ки як наҷҷор дар 1 дақиқа ва ба шакли олӣ мебурадро дар даҳ дақиқа, бо кайфияти на чандон матлуб бибурад, чун маҳорати лозимро надорам. Маҳоратҳое ҳаст, ки ёдгирии онҳо барои ҳамаи афрод лозим аст. Мисли мудирияти замон, мудирияти энержӣ, мудирияти молӣ ва …. инҳоро ҳар касе бояд бидонад ва ҳарчи бештар ба кор бигирад.
– мушаххас кардан аҳдоф
То замоне, ки аҳдофи дақиқ ва мушаххасе надошта бошед бехуд ва беҷиҳат вақти худро аз даст хоҳед дод. Аз шохае ба шохаи дигар паридан нишонаи надоштани ҳадафи мушаххас аст, ба ин тартиб вақти шумо талаф мешавад. Барои корҳои худ аҳдофи рӯзона, моҳона ва солона мушаххас кунед, метавонед онҳоро дар дафтарчаи рӯзонаи худ ёддошт кунед. Аҳдофе, ки мушаххас мекунед бояд дорои як даста вижагиҳо бошад, ки дар ин матлаб мо шуморо бо вижагиҳои як ҳадафи хуб ошно мекунем.
– замонбандӣ кунед
Барои анҷоми сареътари корҳо бояд замонро тақсимбандӣ кунед; барои ҳар коре як замони мушаххасро таъйин кунед ва худро мутааҳҳид кунед, ки дар вақти муқаррар онро анҷом диҳед. Баъд аз муддате метавонед барои афзоиши суръати кам-кам аз замоне, ки барои як кор ихтисос медиҳед кам кунед аммо якбора замонро коҳиш надиҳед, ки боиси кам шудани кайфият ё адами муваффақият дар анҷоми кор шавад.
– авлавиятбандии корҳо
Корҳоро нигоҳ кунед тартибҳои мутафовите метавон барои анҷом додани онҳо дар назар гирифт; аммо чанд тартиби маҳдуд аст, ки ҳолати беҳина дорад. Соатҳои ибтидои шурӯъ ба корро ба мавориде, ки зарурӣ ҳастанд ихтисос диҳед ва мавориде мисли қарорҳои корӣ ва тамос бо муштариёнро дар нимаҳои рӯз анҷом диҳед.
– байни корҳо, кори дигаре анҷом надиҳед
Барои ҳама фаровон пеш омада, ки чандин корро бо ҳам анҷом диҳанд ба ин хаёл, ки метавонанд ҳамаро ҳамзамон пеш баранд. Дуруст аст, ки дар зоҳир метавонед чандин корро бо ҳам анҷом диҳед, вале дар амал суръати анҷоми тамоми ин корҳо коҳиш пайдо мекунад. Ин кор боис мешавад тамаркузи шумо рӯи корҳо камтар шавад.
– ангезаи худро тақвият кунед
Ҳарчи ангезаи инсон қавитар бошад, суръати амали ӯ бештар мешавад. Аз худатон бипурсед, ки чаро ин корро анҷом медиҳед? Ва чӣ имтиёзоте барои шумо дорад? Барои корҳои хастакунанда низ метавонед халлоқона амал кунед, метавонед бо худатон қарор бигузоред, ки дар сурати анҷом ин кор аз фалон подош баҳраманд хоҳед шуд.
– истифода аз абзорҳо
Гоҳе вақтҳо истифода аз нармафзор ва абзорҳои мухталиф метавонад дар сареътар анҷом додани корҳо ба шумо кумак кунад. Ҳамчунин метавонед бо иртиқо додани абзорҳои дар ҳоли истифода суръати амали онро боло баред.