Нишонаҳои асабоният
Мумкин аст тасаввур кунед, ки нишонаҳои он ба худи хашм маҳдуд мешавад, аммо бояд бидонед, ки теъдоде аз ҳолатҳои отифӣ метавонад нишондиҳандаи ин бошад, ки шумо натавонистед бо вуҷуди хашм, мусбат ва солим рафтор кунед.
Таҳрикпазириҳои собит ва мудовими хашм ва изтироб эҳтимоли алоими мушкилоти отифӣ аст. Агар эҳсоси хастагии шадид доред, дар созмонедеҳӣ ё мудирияти афкори худ мушкил доред ё ба худ ва дигарон осеб мезанед, метавонад нишондиҳандаи ихтилоли хашм ё дигар мушкилот бошад. Ҳатман мунтазири бурузи чунин масоиле набошед то он замон зиндагии худро контрол кунед.
Алоими физикии муртабит бо мушкилот хашм ва асабоният иборатанд аз:
Мӯриён мӯриён шудан
Сӯзиш дар қалб ё қафасаи сина
Афзоиши фишори хун
Сардард
Фишор дар сар ё ҳуфраҳои синуси
Хастагии шадид
Изтироб
Бархе аз асарҳои марбут ба изтироб баландмуддат ҳастанд ва метавонад бар раванди зиндагиятон таъсиргузор бошанд. Бархе дигар, асарҳои фаврӣ ва кӯтоҳмуддат доранд, монанди саргиҷа, танаффуси сареъ, ҳолати таҳаввуъ, дарди ҷисмӣ ва баданӣ, таниши ҷисмӣ, дард ва мушкилоит тамаркуз ва ҳофиза.
Чунин нишонаҳое мумкин аст, ки корҳои рӯзонаро душвор кунад ва мунҷар ба хашми рӯзмра ва доимӣ шавад. Нигаронӣ ва изтиробҳои тӯлонимуддат мумкин аст, ки хатарҳои хатарнокеро барои ҷисм ва рӯҳи мо дошта бошад.
Афроди мубтало ба изтироб ва нигарониҳои тӯлонимуддат, ҳатто мумкин аст, ки дар маърази бештари сактаи мағзӣ бошанд. Аз даст додани шадиди ҳофиза, ихтилолоти музмини хоб низ мумкин аст афзоиш ёбанд. Қабл аз инки бақияи зиндагии худро бо вуҷуди изтироб ва нигаронӣ аз байн бубаред, саъй бар контроли он дошта бошед.