Ҳаргиз ин ҷумлаҳоро ба худатон нагӯед!
Бахши дуюм
1 – “Кош ин қадар бадшонс набудам”
2 – “Барои мо хеле дер шудааст”
3 – “Дигарон дар бораи ман чӣ фикр мекунанд?”
4 – “Ман хеле нодон ҳастам”
5 – “Ҳеч кас маро дӯст намедорад”
6 – “Ман наметавонам ин корро анҷом диҳам”
7 – “Манро дӯст надоранд, чун ба паёми ман (ё тамоси телефонии ман) посухе надоданд”
Ба ин масъала фикр кунем, ки бале, фалонӣ ҷавоби салома маро надод, ҷавоби телефони маро, ё паёмаки маро надод, пас маро дӯст надорад, натиҷагирӣ аз ҷумла, боиси таваҷҷӯҳи мо ба масоили фардӣ ва ҷузъии перомуни худамон мешавад ва моро аз тамаркуз ва таваҷҷӯҳ ба рукни аслии зиндагӣ, яъне расидан ба муваффақият дур мекунад.
8 – “Зиндагӣ одилона нест, эй кош, вазъият беҳтар буд”
Яке аз вайронгартарин ҷумлаҳо ин аст: Зиндагӣ одилона нест…
Ҳамеша рӯйдодҳои хубу бади зиёде дар ҳар лаҳза аз зиндагӣ пеш меояд, ки хориҷ аз ӯҳдаи мост, дар натиҷа, бояд онро пазируфт, аммо ин ки бар рӯи қисмати хуб тамаркуз кунем, ё қисмати бад, комилан ба худамон бастагӣ дорад.
Мо метавонем ба хотири чизҳои баде, ки аз таҳти назари мо берун аст, стрес ва изтироби зиёдеро таҳаммул кунем, аммо бояд бидонем, ки ин кор, боиси эҳсоси хуб дар мо нахоҳад шуд.
Бар рӯи қисмати мусбат тамаркуз кунем ва муҳим нест, ки ҳоло чӣ вазъияте дорем, зеро дар оянда қатъан вазъият беҳтар хоҳад шуд!
Хонаводаи намуна