Ризоят аз зиндагӣ
Ҳамаи мо медонем ҳар инсоне барои доштани зиндагии бенороҳативу ғам ниёзманди баъзе шароитҳое аст, ки дар сурати набуди онҳо ҳолати руҳии шахс тағйир мекунад.
Дар тамоми ҷамеъаҳо чеҳраи ҷавонон ғамгин ба назар мерасад ва лабханди воқеӣ аз рӯи лабҳо бардошта шуда аст, ки аз иллатҳои аслии он метавон ба тафовутҳои рафторӣ миёни инсонҳо ва набуди тағзия (хуроки)-и саҳеҳу солим ишора кард.
Баррасиҳо нишон медиҳад афрод бояд дӯстоне дар гурӯҳҳои ҳамсинну соли худ дошта бошанд, то битавонад ба роҳатӣ бо онҳо дарди дил кунанд ва фосилаи синнии дӯстон бо ҳам набояд бештар аз 2 сол бошад зеро боиси фосила гирифтан ва дарки нашудан тавассути якдигар мешавад.
Ҷавонон ҳамвора бояд варзиш кунанд ва тағзияи саҳиҳу солим дошта бошанд ва лабханд рӯи лаб дошта бошанд дар ғайри ин сурат дучори осебҳои рафторӣ ва танишҳои руҳӣ мешаванд.
Оморҳо нишон медиҳад, ки аз байни ҳар чанд ҷавону навҷавон дар фосилаи синнии 18 то 23 сол як нафар аз онҳо аз зиндагии худ ризояти кофӣ надорад ва бо мушкилоти асабии зиёде дасту панҷа нарм мекунад.