Китобхонӣ ва мутолиа – афзоиши тамаркуз ва диққат
Китобхонӣ ва мутолиа – афзоиши тамаркуз ва диққат
Китобхонӣ боиси афзоиши тамаркуз ва диққат мешавад
Фоидаҳои китобхонӣ барои касе пӯшида нест, аммо дар ин навишта, бахусус, ба яке аз фоидаҳои китобхонӣ – афзоиши диққат ва тамаркуз таваҷҷуҳ хоҳем намуд.
Ҳамон тавре ки медонем, китоб хондан, метавонад ҷиҳатҳои мухталифи зиндагии моро таҳти таъсир қарор диҳад, аммо шояд муҳимтарини онҳо, таъсироти мусбати он дар зиндагии шахсӣ ва фардии мо бошад.
Баррасиҳо нишон медиҳад, ки афроде, ки ба китоб хондан алоқаи зиёде доранд ва ҳар рӯз бахше аз вақти худро сарфи мутолиа мекунанд, тамаркуз ва диққати бештаре дар корҳо пайдо мекунанд.
Яке аз далоиле, ки китобхонӣ боиси афзоиши тамаркуз ва диққат мешавад, ин аст, ки ҳангоми мутолиа, мо наметавонем кори дигареро анҷом диҳем, чаро ки агар чунин кунем, аз матне, ки мутолиа мекунем, чизе намефаҳмем.
Ин кор тамаркуз ва диққати бештаре аз мо металабад ва дар дарозмуддат сабаб мешавад, ки тамаркуз ва диққати мо афзоиш ёбад.
Албатта афзоиши диққат ва тамаркуз баъзе аз равишҳо ва омӯзишҳову тамриноте ҳам дорад, ки дар борааш дар навиштаи дигаре сӯҳбат хоҳем намуд.
Хонаводаи намуна