Аввалин қадамро бардоред
Аввалин қадамро бардоред
Мехоҳам зиндагиамро тағйир диҳам – 2
Ба гуфтаи Лао Тзи “Сафарҳои ҳазор километрӣ ҳам бо бардоштани аввалин қадам оғоз мешавад”.
Пас аз он ки ҳадафамонро таъин кардем, бояд аввалин қадамро ба сӯи ҳадафи худамон бардорем.
Албатта муҳим нест, ки ҳадафи мо то чӣ андоза бузургу дуру дароз ва дастнаёфтанӣ ба назар бирасад, муҳим ин аст, ки мо ба самти он қадами аввалро бардорем.
Ва ҳамин тавр, бо қадамҳои кучак, рӯз ба рӯз ба ҳадафамон ва таҳақққуқи он наздиктару наздиктар шавем.
Пас муҳим ҳамон қадами аввал аст, вагарна то замоне ки аввалин қадамро набардорем ва сафарамонро шурӯъ накунем, ба ҳеч чиз даст нахоҳем ёфт.
Ин ки оё мо мехоҳем роман бинависем, ё дар мусобиқае ширкат кунем, ё як забони ҷадидро ёд бигирем, хулоса ҳар ҳадафе дошта бошем, имрӯз ҳамон рӯзест, ки дар паи рӯъёи худ хоҳем рафт.
Имрӯзро ба ёд дошта бош!
Хонаводаи намуна