Ҳукми кутоҳ кардани муйи сар
Кутоҳ кардани муй барои зинату зебои ё сабук кардани машаққати шустушу ва ғайра, ҷоиз аст. Ба шарте, ки ба ҳадди ташаббуҳ ва монанди ба мардон нарасад ва ё зан қасди ташаббуҳ ба занони кофирро надошта бошад. Зеро Паёмбар алайҳиссалом дар ҳадиси саҳеҳ занонеро, ки худро ба мардон ташбиҳ мекунанд лаънат кардаанд. Инчунин дар ҳадиси дигар мегуянд:”Ҳарки худро ба қавме ташбиҳ кунад пас у аз ҷумлаи он қавм аст.” Ривояти Абудовуд. Агар кутоҳ кардани муй аз ин ду амали мамнуъ холӣ бошад пас кутоҳ кардани он ҷоиз аст. Зеро дар шариъат аз он манъ наомадааст. Балки дар Саҳеҳи Муслим аз Абусалама Ибни Абдурраҳмон омадааст, ки занони Паёмбар алайҳиссалом муйҳои худро то нармии гуш кутоҳ мекарданд. Шориҳон мегуянд: Занони Паёмбар алайҳиссалом муйҳои худро баъди вафоти ҳазрат кутоҳ карда буданд. Инчунин аз ин ҳадис маълум шуд, ки кутоҳ кардани муй барои зан то нармии гуш ҷоиз аст. Аммо аз нармии гуш зиёдтар кутоҳ кардан ҷоиз нест ва дар ташаббуҳ ба мардон дохил мешавад.