Дӯстдоштанитар шав
Лабханд бизанед содатарин роҳ барои хушахлоқӣ, лабханд задан аст. Содатарин кор барои инки фарди хушахлоқ ба назар расед лабханд задан аст. Вақте ба афроде, ки шуморо мешиносанд лабханд мезанед онҳоро ташвиқ мекунед, то ба шумо лабханд бизананд. Гоҳе фақат ба ин сабаб, ки дорои шахсияти хиҷолатӣ буда ва ба роҳатӣ лабханд намезанед, бисёре аз афрод шояд тасаввур кунанд, ки шумо фарди сард ё бадахлоқ ҳастед.
Бинобар ин дафъаи баъд, ки аз канори фарди нисбатан ошно мегузаред, лабханд бизанед. Ин лабханд боис мешавад, ки ҳатто агар дар беҳтарин шароити рӯҳи нестед, эҳсоси хушҳолии беш азҳде кунед. Пас ин кор ҳам барои худатон ва ҳам барои дигарон муфид аст. Гуфтугӯи кӯтоҳе дошта бошед.
Дар мавриди мавзӯъоти кӯчаке, ки медонед фарди муқобилатон ба онҳо алоқа дорад, сӯҳбат кунед. Саъй кунед дар мавриди масоиле, ки дар атрофатон иттифоқ меафтад сӯҳбат кунед. Аз инрӯ он даста аз афроде набошед, ки фикр мекунанд гуфтугӯҳои кӯтоҳ, беҳуда ва фақат вақт талаф кардан ҳастанд.
Бе риё таъриф ва тамҷид кунед
вақте аз касе тамҷид мекунед, шуморо фарди хушахлоқе мебинад. Ҳама аз таъриф ва тамҷид хушашон меояд, пас, аз гуфтани нукоти мусбат ба дигарон натарсед. Бо ин ҳол иҳтиётгар бошед, ки чоплусӣ накунед. Таърифи зиёд метавонад интавр ба назар биёяд, ки шумо чоплусӣ мекунед. Махсусан агар фарди муқобил дӯсти ҷадидатон ё мудири шумост, мумкин аст фикр кунад, ки чоплусӣ мекунед. Метавонед аз тамҷид барои шурӯи як муколима истифода кунед.
Муаддаб бошед
Шумо бояд ба ҳамон андоза, ки бо хонаводаатон муаддаб ҳастед, бо ғарибаҳо ҳам муаддабона бархурд кунед. Бо мубойлатон бо садои баланд сӯҳбат накунед; Ба ҷой он, муаддаб бошед.
Дашном надиҳед
Ин кор боис мешавад шумо ба унвони фарди беназокат, хашин ва бисёр бадахлоқ ба чашми дигарон дида шавед. Агар афрод бибинанд, ки шумо асабонӣ мешавед ва дашном медиҳед, энергия манфӣтонро дарёфт карда ва аз шумо дӯр хоҳанд шуд. Дафъаи баъд, ки асабонӣ шудед ва хостед дашном бидиҳед, талош кунед, ки ин дашном дар зеҳнатон боқӣ бимонад ва ҳатто саъй кунед бо лабхандзадан бо он дашномҳо биҷангед.
Кумак кунед
Кумак кардан боиси эҷоди ҳиси хуб дар худатон ва хушахлоқӣ мешавад. Бисёр муҳимм аст, ки вақте мебинед дигарон ниёзманди кумак ҳастанд, ба онҳо пешниҳоди кумак диҳед, чӣ кӯдаке, ки бозичааш аз дасташ афтода ва чӣ фарди синусолрафта, ки ба сахтӣ роҳ меравад.
Як рӯз мумкин аст шумо ба меҳрубонӣ ва кумаки як ғарибаи дигар ниёз дошта бошед, пас беҳтар аст то метавонед хубӣ кунед. Ин кор қатъан яке аз роҳҳои хушахлоқӣ бо дигарон аст ва боис мешавад бо анҷоми ин кор, нисбат ба худатон эҳсоси беҳтаре дошта бошед. Ҳаракати меҳрубононаи кӯчаке анҷом диҳед ниёзе нест фақат бо наздиктарин ва азизтрин афроди атрофтон, меҳрубон бошед. Замоне, ки барфро аз масири мошинатон мерубед, миқдоре вақтатонро ҳам ба руфтани барф аз масири мошини ҳамсояи пиратон сарф кунед. Бигузоред як нафар дар саф аз шумо ҷилав бизанд. Бо сарфи замон барои анҷоми коре барои касе, ки намешиносед, он фард эҳсос мекунад, ки мавриди қадрдонӣ қарор гирифтааст ва кори нек густариш меёбад.
Қазоват накунед
Яке аз чизҳое, ки қатъан хуб нест, қазовати афроди қабл аз шинохтанашон аст. Ба афрод фурсат бидиҳед ва фарз кунед онҳо хуб ҳастанд, магар инки далеле бароятон ба вуҷуд ояд, ки инсони хубе нест. Ёд бигиред афродро барои ончи, ки ҳастанд бибинед, на инки онҳоро бар асоси зоҳирашон қазоват кунед. Замони зиёде мебарад то битавонед бе қазоват ба фарде, ки намешиносед нигоҳ кунед, аммо қатъан ин кор, роҳе барои хушахлоқӣ аст.