Моҳи Рамазон аз дидгоҳи Ислом ва мо
Моҳи Рамазони Ислом: Рамазон фурсате барои афзудан ба аъмоли хайр ва корҳори нек, дастгирӣ аз фақирон, пайванд бо хешовандон, ёрии заифон, таҳзиби ахлоқ, нигаҳдории хашму ғазаб ва нерӯи шаҳвонӣ аст.
Моҳи Рамазони мо: Рамазон моҳи пурхӯрӣ дар ифтор ва саҳар, тундхӯӣ, бадзабонӣ бо наздику бегона, шабнишиниҳои зиёнбахш, муоширатҳо ва ҷаласаҳои беҳуда аст.
Моҳи Рамазони Ислом: Рамазон моҳи вазиши раҳмат, таҷаллии ҳақиқат, замони нузули баракот аст, ки ҷӯяндагон бидуни ҳеҷ гуна малолу хастагӣ худро дар маърази ин насимҳо қарор дода ва ҳушёрона аз он истифода мекунанд.
Моҳи Рамазони мо: Рамазони бархе афрод дар ғафлату дурӣ аз ин насим ба сар бурда ва аз рӯҳонияту нуронияти ин моҳ истифода намекунанд.
Моҳи Рамазони Ислом: Шайтонҳо дар занҷиранду асбоби гуноҳ дар ин моҳ фароҳам набуда ва муҳит барои шаётин ва корҳои шайтонӣ ва афкори нораво фароҳам намебошад.
Моҳи Рамазони мо: Шаётин дар он машғули кору иғво буда ва ҷуз чанд шаб, бақияи шабҳо марказҳои фасоду инҳироф боз аст ва занони нимабараҳна дар хиёбонҳо рафту омад мекунанд, ки ҳамеша дар маърази гуноҳанд.
Моҳи Рамазони Ислом: Арзишмандтарин вақте аст, ки ҳатто як дақиқа ва сонияаш набояд беҳуда сарф шавад, балки бояд тамоми лаҳзаҳои он дар анҷоми корҳои нек ва аъмоли некӯ, тафаккуру тааммул, тавба ва ислоҳи ҳол сипарӣ шавад.
Моҳи Рамазони мо: Бештари вақтҳояш аз байн меравад ва лаҳзаҳои ба ин арзишмандӣ ба соддагӣ аз даст дода мешавад.
Моҳи Рамазони Ислом: Мусулмонон бояд дар он ба муносибати нузули Қуръон ба таври амиқу дақиқ Қуронро тиловат намоянд ва аз роҳнамоиҳои он истифода баранд.
Моҳи Рамазони мо: Аксари мусулмонон аз ин китоби нуронӣ беиттилоъ ва бебаҳра буда дар он тафаккуру тадаббуре надоранд.
Моҳи Рамазони Ислом: Моҳи дарси улуми дин ва маорифи ҳақиқӣ аст, то Худоро аз рӯи маърифату басират шинохат бипарастем ва дар натиҷа таъми имондориро бичашем.
Моҳи Рамазони мо: Дар ҷаҳолату нодонӣ гузашта ва аз ин мактаби ҷовидони илоҳӣ истифода нанамуда ва дар он намеандешем.
Моҳи Рамазони Ислом: Моҳи нишот ва иқболу шитоб ба сӯи ибодат ва тақарруб ба Худованд аст.
Моҳи Рамазони мо: Баъзе онро дар касолату сустӣ, танпарварӣ ва хобу бехабарӣ ба поён мерасонанд.
Моҳи Рамазони Ислом: Оғози фасли навини умру зиндагист, ки дар он бояд қувваи фикриву ахлоқии худро парвариш диҳем ва бо гузаштаи маъсиятбор видоъ кунем.
Моҳи Рамазони мо: Андак тағйир дар вақти хӯрдани ғизо аст ва виҷдони динӣ ва шуури мазҳабӣ ҳамчунон хобидааст.
Моҳи Рамазони Ислом: Сабаби таҳзиби нафс ва покии қалб ва ахлоқи некӯст, ки бо тамрини нияти холис муҳаббат, инсондӯстӣ ва садоқатро иҷроӣ намоем.
Моҳи Рамазони мо: Чӣ басо шабнишиниҳо пас аз ифтор барпо мешавад ва бо таҳаммули масрафҳои зиёд ба пурхӯрӣ, ғайбат, лаҳву шӯхиҳи ботил ва гуфтугӯҳои бесамар машғул шуда аз файзу баракати ин моҳ маҳрум мешавем ва чун аз рӯҳи ҳамкорӣ ва ҳамдардии исломӣ, иртиботи маънавӣ ва пайванди қалбиву имонӣ нишонае нест, он диду боздидҳо сабаби кинаву душманӣ шуда бадгумониҳо эҷод мегардад.
“Аллоҳумма ваффиқно лишаҳри Рамазонил Ислом варзуқно сиёмаҳу ва қиёмаҳ ваҳдино фиҳи ило сиротил мустақим”.