Равишҳои тақвияти ҷисмонӣ дар кӯдакон

1- барои тақвияти азулаҳои бозу ва мучи даст

Кӯдакро рӯи сандали бинишонед ва ду китобро ба дасти ӯ бидиҳед (дар ҳар даст, як китоб). Вазни ҳар китоб бояд байни як то ду килограмм бошад. Сипас, ҳаракат дамбел заданро бо китоб, ба теъдоди панҷ то 10 бор анҷом диҳад. Дар ҳар бор дамбел задан, дасти ӯ бояд ба таври комил, ба ҳолати рост ва кашида комил болои сари ӯ қарор гирад. Ин ҳаракатро метавонед ба теъдоди се то чаҳор бор дар рӯз ва дар дафъаҳои мукаррар анҷом диҳед.

2- барои тақвияти азулаҳои мучи даст

Аз кӯдак бихоҳед ангуштони дасти худро муч кунад ва мучи дасти худро ба оромӣ, ба атроф бичархонад. Ва ё аз кӯдак бихоҳед ба кумаки ангуштони даст худ, монанди сӯзан гирифтан ва духтан порчаро даровард.

3- барои тақвияти ангуштони даст

Аз кӯдак бихоҳед қитъаи коғаз ё порчаеро бо дасти бартари худ ҷамъ кунад ва то ҳадди имкон онро байни ангуштони худ фишор диҳад. Ва ё аз кӯдак бихоҳед бо як даст, як барги коғаз бигирад ва бо дасти дигар мисли қайчӣ ва буридани коғазро нишон диҳад. Ва ё аз кӯдак бихоҳед бо ангуштонаш бароятон то 5 ҳисоб кунад ё сиккаеро аз рӯи миз ба кумаки ангушт бардорад. Метавонед аз ӯ бихоҳед бо 2 ангушт мураттаб мизро ламс кунед.

4- барои тақвияти азулаҳои ноҳия соқи по ва азулаҳои танаффусӣ

Дар ду қисмат ибтидо ва интиҳои утоқ, ду монеъ ё нишона қарор диҳед ва барои кӯдак, замони мушаххасеро масалан аз тариқи пахши мусиқи таъйин кунед. Аз кӯдак бихоҳед, ки то замони пахши мусиқӣ, ҳар чанд бор, ки метавонад, бо тай кардани масири рафту баргашт, нишонаҳои ибтидо ва интиҳои утоқро ламс кунад ва ба ҳар бор ламс кардан ин мавонеъ, имтиёз диҳед. Пас аз поёни тамрин, бино ба имтиёзи касбшуда, ҷоизае ба кӯдак бидиҳед.

Ин варзиш, агар муддати 20 то 30 дақиқа анҷом шавад, аз варзишҳои ҳавозӣ маҳсуб мешавад ва метавонад нақши муҳимеро дар беҳбуди метабулисми фарзанди шумо ифо кунад. Ҳамчунин ин ҳаракат, боиси афзоиши ҳамоҳангии асабӣ ва азулонии кӯдак мешавад.

5- барои тақвияти азулаҳои шикам

Як тӯпи сабук, дар ихтиёри кӯдакатон қарор диҳед ва аз ӯ бихоҳед, ки дароз бикашед ва зонуҳояшро хам кунад. Дастҳояшро ба самти болои сараш, дар ҳоле, ки тӯпро дар даст дорад, ба ҳолати кашиши соф нигаҳ дорад; ба тавре, ки тӯп, бо замин тамос дошта бошад. Сипас саъй кунад бо фишор овардан ба нимтанаи худ, боиси ҳаракат ва боло овардани қисмати болотанаи худ ба ҷилав шавад ва ба ин тартиб, ба ҳолати ниманишаста қарор гирад ва тӯпро дар қисмати ҷилави поҳои худ ба замин бизанад. Сипас, дубора ва билофосила, ба ҳолати дарозкаш дарояд ва ин ҳаракатро такрор кунад.

Ин ҳаракатро аз теъдоди кам дар ҳар навбат оғоз кунед (чаҳор ё панҷ бор) ва ба теъдоди болотар (10 то 15 бор) бирасонед. Фаромуш накунед сатҳе, ки фарзанди шумо рӯи он дароз мекашад, набояд сахт ва озордиҳанда бошад. Масалан метавонед аз як тушаки нарм, барои пӯшондани сатҳи зертанаи ӯ истифода кунед то фишори музоафе бар камари кӯдаки шумо ворид нашавад. Ин ҳаракат метавонад боиси тақвияти азулаҳои шикамии фарзандатон шавад ва дар сурати вуҷуди чоқии шикамии эҳтимолӣ, метавонад то ҳадде кумак бошад.

Таваҷҷуҳ:

– дар анҷоми ҳар як аз фаъолиятҳои омӯзишии боло ҳаргоҳ кӯдаке ниёз ба кумак ва роҳнамоӣ дошт зарурӣ аст ба ӯ роҳнамоӣ ва кумакҳои лозим дода шавад.

– барои анҷоми ҳар як аз фаъолиятҳо, ҳар бор муддатзамони мушаххасе дар назар гирифта шавад.

– анҷоми фаъолиятҳои боло дар хона зери назари волидайн ва роҳнамоии онҳо низ муфид аст.