Таъсири ваҳшатноки фикрҳои манфӣ бар бадан

Амал ва вокуниши инсон ҳамеша бар асоси навъи эҳсоси он мебошад. Бо ҳар гуна таҷриба, инсонҳо эҳсосоте монанди шодӣ, хушҳолӣ, ғам ва афсурдагиро касб мекунанд.

Оё шумо медонистед, ки ҳар кадом аз эҳсосоти шумо боиси тарашшӯҳи маводи химиёвии хоссе дар бадани шумо мешавад? Ин назария ба таври комил тавассути муҳаққиқон собит шудааст, ки барои мисол замоне, ки як инсон эҳсоси хушҳолӣ мекунад, мағзи ӯ маводи химиёвӣ монанди окситусин (oxytocin), дупомин (dopamine) ва серутунин (serotonin)-ро озод мекунад ва баръакс замоне, ки шумо эҳсоси нороҳатӣ мекунед бадани шумо курутизулро бар асоси қудрати нороҳатии шумо озод мекунад.

Биноироин мо барои ҷилавгирӣ аз тарашшӯҳи ин маводи химиёвӣ бояд чӣ корҳое анҷом диҳем? Маводи химиёвӣ, ки дар ҳайни нороҳатии шумо тарашшӯҳ мешаванд метавонанд ба бадан осеби ҷиддӣ ворид намоянд. Оё мехоҳед аз ин осебҳо ҷилавгирӣ кунед?

Дар идомаи ин матлаб мо ба баррасии ин савол хоҳем пардохт.

 Аворизи хатарнок ва таъсироти афкори манфӣ бар бадан

 Раванди афкори мусбат ва манфӣ

Ба таври куллӣ мо ҳар иттифоқеро, ки бароямон меафтад бинобар эҳсоси худ, мусбат ё манфӣ бардошт мекунем. Ба унвони мисол дар замони ронандагӣ агар касе ба шумо наздик шавад эҳсоси баде хоҳед дошт ва аз ин иттифоқ ба унвони як иттифоқи манфӣ ба ёд хоҳед дошт ва дар натиҷа маводи химиёвии музир, ки метавонанд ба шумо осеб бирасонанд, тавлид мешаванд ва шуморо дучори мушкил хоҳанд кард. Баҷои инки шумо эҳсоси нороҳатӣ кунед ва аз ҳар иттифоқе ба бадӣ бардошт кунед, метавонед бо осудагӣ аз канори он бигузаред ва гӯё, ки иттифоқе афтодааст.

Бинобарин муҳим аст, ки ёд бигиред, ки ҳеҷ иттифоқе на мусбат аст на манфӣ , ки ин тамоман ба шумо бастагӣ дорад, ки чигуна аз канори ҳар иттифоқ бигузаред.

 Ин як бозии идрокӣ мебошад!

Тасаввурот нақши муҳимеро ифо мекунанд, ҳангоме, ки шумо ба як иттифоқе вокуниш нишон медиҳед. Наҳваи тасаввури шумо ба ҳар иттифоқ, тасмимгирандаи навъи эҳсоси шумо хоҳад буд.

Барои доштани тасаввури мантиқӣ ва муносиб, ки ба шумо осеб нарасонад, ибтидо бояд тамоми боварҳо ва таҷрибаҳои бади худро канор бигузоред. Баъд аз ин марҳила шумо бояд нисбат ба ҳар иттифоқе, ки меафтад ба таври беасар нигоҳ кунед ва барои ҳалли он асабӣ нашавед ва як роҳи ҳалли муносиб пайдо кунед.

 Иртиботи зеҳн ва бадан

Шумо бояд аз ин мавзӯъ, ки иртиботи қавӣ байни зеҳн ва бадани шумо вуҷуд дорад, огоҳ бошед. Бар асоси навъи эҳсосот, мағз маводи химиёвиро тарашшӯҳ мекунад, ки ҳам метавонанд бисёр муфид бошанд ва ҳам бисёр музир, ки фақат ба навъи эҳсоси шумо бастагӣ дорад. Шумо ағлаб эҳсос кардаед дар замоне, ки дар маърази изтироб қарор доред ағлаб эҳсоси сӯзиш дар сари дил ё юбусат ранҷ мебаред.

Матолибе, ки дар боло зикр кардем ҳамагӣ вокуниши бадани шумо дар муқобили эҳсосоти шумо мебошад. Шумо шояд хостори ин бошед, ки чаро мо ин ҳарфро задем?! Ибтидо шумо бояд анвои таҷрибаҳо ва эҳсостро дарк кунед, ки ин таҷрибаҳо ва эҳсосот таъсири мустақим бар рӯи зеҳн ва бадани мо доранд.

Ин ҷолиб нест, ки агар шумо метавонед зиндагии хубе дошта бошед ва як шеваи зиндагии солим дошта бошед, вале бо афкор ва эҳсосоти манфӣ онро хароб кунед ва як зиндагии носолимро дар пай бигиред.

Мумкин аст, ки шумо шигифтзада шавед, замоне, ки бархе аз дардҳои музмини бадан монанд зону, гардан ва камар метавонад марбут ба навъи эҳсоси шумо бошанд ва иттифоқ биафтанд.

Бинобарин замоне, ки бемор мешавед, бояд дарк кунед, ки бадан дар ҳоли ҳушдор додан ба шумо аст, ки ниёз ба оромиш дорад то беҳбуд ёбад.

 Оё шумо ин қудратро доред?

Дар китоби ” the sacred balane”, ки китобе аз davis suzuki мебошад , баён шудааст, ки мулкулҳои бадан аз ҳолати хастаи бадан таҳти таъсир қарор мегиранд дар ҳоле ки барои мисол хашми худро мехӯред ва ба касе баён намекунед.

Агар ба муддати як соат ба таври мудовим эҳсоси хашм ва манфӣ дошта бошед, маводи химиёвии тавлидшуда дар бадан метавонад бисёр кушанда бошад. Бо хондани ин матн бубинед, ки эҳсосоти шумо чиқадар қудратманд ҳастанд ва чиқадар метавонанд ба шумо осеб бирасонанд.

Эҳсосот ва афкори манфӣ воқеан метавонанд ба бадан осеб бирасонанд ба наҳве, ки ҷуброни он бисёр сахт мебошад ва мумкин аст бемориҳоеро дар шумо эҷод кунад. Шояд эҳсос кунед, ки таъсирҳои онро намефаҳмед ва дарк намекунед вале бидонед, ки бо афкори манфӣ ба зиндагии худтон халал мерасонед ва баданатон осеб мезанед.

Возеҳ аст, ки агар битавонед эҳсосоти худро контрол кунед, қатъан дучори ҳеҷ мушкиле нахоҳед шуд ва ҳеҷ беморӣ шуморо таҳдид нахоҳад кард. Фақат ва фақат танҳо коре, ки бояд бештар рӯи он диққат кунед он аст, ки нигоҳи худро ба масоил тағйир диҳед.