Ҳукми мижаҳои маснуъӣ

Ин масъала мисли масъалаи васл кардани муй аст. Пас агар  мижгонҳои маснуъи аз муйи инсон сохта шуда бошад,  истифодаи он ба иттифоқи олимон  ҷоиз нест. Аммо агар аз ғайри муйи одамӣ сохта шуда бошад пас уламо ихтилоф кардаанд. Баъзе аз уламо гузоштани мижаҳои маснуъиро ноҷоиз шуморидаанд ва ин амалро дар аҳодиси васли муй ва тағйири хилқати Худо дохил кардаанд. Аммо иддаи дигар аз олимон гузоштани мижаҳои маснуъиро ҷоиз донистаанд. Зеро асл дар зинат ибоҳат аст.  Аз далелҳои асҳоби қавли аввал чунин ҷавоб додаанд: Аҳодисе, ки аз васл кардани муй наҳй мекунад мақсад аз он муйи одмӣ аст.  Инчунин дар гузоштани мижаҳои маснуъи тағйири доимӣи хилқати Худованди дида намешавад. Зеро он тағйире, ки Худоу Паёмбар алайҳиссалом аз он наҳй кардаанд  инаст, ки инсон дар баданаш амале анҷом диҳад, ки хилқати уро тағйири доиммӣ диҳад. Мисли холкубӣ.  Аммо тағйире, ки муваққати бошад ва доимӣ набошад мисли сурма кардани чашм ва ранг кардани муй пас дар наҳй дохил намешавад. Ба ин нукта Қуртуби дар тафсираш (5: 392) ва Муҳаммад тақийи усмонӣ дар “Фатҳул мулҳим” (10: 169) ишора кардаанд. Шояд қавли роҷиҳ ҳамин қавл бошад.  Аммо агар мижаҳои зан ба сабаби беморӣ ё ба сабаби сухтан аз байн рафта бошад пас дар ин ҳолат ба иттифоқ истиофодаи мижаҳои маснуъи ҷоиз аст. Зеро истифода бурдани он дар ин ҳолат аз боби изола ва дур кардани айб аст.