Читавр бо шикасти отифӣ мудоро кунем?
Читавр бо шикасти отифӣ мудоро кунем? Муҳимтарин масъала барои муқобила бо аз даст додани амалкарди одии ҳаррӯза аст.
Амир Арсалон яке аз равоншиносон изҳор кард: Шояд умумитарин вокунише, ки ба унвони як роҳи ҳал ба зеҳни касе, ки даргири ба поён расондани робитаи отифӣ аст мерасад, ин аст, ки бо як шахси дигар робитаи отифӣ барқарор кунад. Чунин фарде мехоҳад ба худаш собит кунад, ки мушкиле надоштааст ва ба роҳатӣ метавонад бо як нафари дигар ба натиҷа бирасад, аммо ин тасаввур комилан ғалат аст; Дар воқеъ то замоне, ки хотираи фарди қаблӣ дар зеҳнамон пурранг аст, наметавон ба роҳатӣ ворид ҳарими шахси дигаре шуд ва ин иқдоми аҷулона метавонад ба афсурдагиҳои баландмуддат поён ёбад.
Ин равоншинос идома дод: Паноҳ бурдан ба маводи вобастагиовар монанди сигор барои фаромӯш кардани ранҷҳои отифӣ бисёр иштибоҳ аст; Чароки натанҳо дардро ором намекунад, балки ба мурур фардро дучори хамудагии отифӣ карда ва хурӯҷ аз ин шароитро мушкилтар мекунад; Дар воқеъ бояд ба шикасти отифӣ ба унвони як фурсати худшиносӣ нигоҳ кунем ва яқин дошта бошем, ки афроди зиёде баъд аз тамом шудани як робитаи отифӣ, инсони мусбаттаре шудаанд.
Вай афзуд: Метавонем аз зовияи диди тарафи муқобил ҳам ба робита нигоҳ кунем. Нигоҳ кардан аз зовияи диди касе, ки бо мо дар робитаи отифӣ буда ва мутақобилан чизҳое аз даст додааст, метавонад дар ин роҳ бисёр кумаккунанда бошад. Ҳамчунин ҳатман бояд бо афроди қобили эътимод сӯҳбат кунем; Чароки инсон баъд аз тамом шудани робитаи отифӣ, аз гир кардани калима ва буғзи дохили гулӯ эҳсоси хафагӣ мекунад вале муроҷиа ба мушовир ва равоншинос метавонад дар раванди беҳбудӣ бисёр муассир бошад.
Ин равоншинос баён кард: То замоне, ки беҳбудии комил наёфтаем бояд барои муддате ҳам, ки шуда аз гӯш додан ба мусиқиҳои ғамгин, шунидани ашъори ошиқона, хондани достони шикастхӯрдагони ошиқ даст бардорем; Чароки бо намак пошидан ба захми худ, мудом худамонро заифтар мекунем ва қудрати баланд шудани дубораро ба ақиб меандозем.
Ин равоншинос таъкид кард: Бояд ин масъаларо дарк кунем, ки ҳеҷчизе ба сурати иттифоқӣ дар зиндагии инсон рӯй намедиҳад ва ҳама чиз назми илоҳӣ дорад. Ҳамаи афкор, ҳамаи лаҳзаҳо, ҳар амале, ки анҷом мегирад, ҳар робита ва ҳар пешомаде, ки дар зиндагӣ иттифоқ меафтад, ба хотири ин аст, ки фардро ба самти марҳалаи баъдии ёдгирӣ ва рушди фардӣ роҳнамоӣ ва ҳидоят кунад.