Эҳтимом ба пурсишгарӣ
Қуръон
Пас агар намедонед, аз огоҳон бипурсед.[1]
Ҳадис
1.Паёмбар (с): Дониш ганҷинаҳое аст, ки калиди он пурсиш аст. Бипурсед. Худованд шуморо раҳмат кунад, ки чаҳор гурўҳ подош мебаранд: саволкунанда, посухдиҳанда, шунаванда ва дўстдори онон.
2.Имом Алӣ (а): Ҳар ки дар хурдсолӣ бипурсад, дар бузургсолӣ посух медиҳад.
3.Имом Содиқ (а)-ба Ҳумрон ибни Аъян дар бораи матолибе, ки пурсид-: Ҳамоно мардум нобуд мешаванд, чун намепурсанд.
4.Имом Содиқ (а): Ба Паёмбар (с) гузориш дода шуд, ки марди маҷрўҳу осебдидае ҷунуб шуд ва ба ў гуфта шуд, ки ғусл кунад. Ў ҳам ғусл кард ва сипас сармо хўрду аз дунё рафт.
Паёмбари Худо (с) фармуд: «Ўро куштанд. Худованд ононро бикушад! Ҳамоно доруи дармонда (аз посух) пурсидан (аз доно) аст».
5.Муснади Ибни Ҳанбал-ба нақл аз Абўумома-: Ҷавоне назди Паёмбар (с) омаду гуфт: Эй Паёмбари Худо! Иҷозат бидеҳ зино кунам!
Мардум ба сўяш ҳуҷум оварданду озораш доданд ва гуфтанд: Сокит шав!
Паёмбари Худо (с) фармуд: «Ўро наздик биёваред».
Ҷавон ба Паёмбари (с) наздик шуду нишаст. Паёмбар (с) пурсид: Оё ин амалро барои модарат меписандӣ?.
Гуфт: На ба Худо, ҷонам фидоят!
Фармуд: Мардум ҳам ин амалро барои модарони худ намеписанданд.
(Сипас) фармуд: Оё ин амалро барои духтарат меписандӣ?.
Ҷавон гуфт: На ба Худо, эй Паёмбари Худо! Ҷонам фидоят!
Фармуд: Мардум ҳам ин амалро барои духтарони худ намеписанданд.
(Сипас) фармуд: Оё ин амалро барои хоҳарат меписандӣ?.
Гуфт: На ба Худо, ҷонам фидоят!
Фармуд: Мардум ҳам ин амалро барои хоҳарони худ намеписанданд.
(Сипас) фармуд: Оё ин амалро барои аммаат меписандӣ?.
Гуфт: На ба Худо, ҷонам фидоят!
Фармуд: Мардум ҳам ин амалро барои аммаҳои худ раво намедоранд.
(Сипас) фармуд: Оё ин амалро барои холаат меписандӣ?.
Гуфт: На ба Худо, ҷонам фидоят!
Фармуд: Мардум онро барои холаҳои худ намеписанданд.
(Сипас) Паёмбари Худо (с) дасти хешро бар он ҷавон ниҳоду гуфт: «Бор Худоё! Гуноҳашро бибахшу дилашро покиза гардон ва ба вай покдоманӣ деҳ!».
Он ҷавон аз он пас ҳаргиз суроғи кори бадро нагирифт.
[1] Сураи Наҳл, ояти 43.