Роҳҳои расидан ба шодӣ дар зиндагӣ

Ҳамаи мо моил ҳастем, ки эҳсоси шодиро дар зиндагӣ таҷриба кунем, аммо ҳар кадом роҳҳои мухталиферо барои расидан ба он интихоб мекунем. Дар ин бахш роҳҳои соддаеро ба шумо муаррифӣ мекунем, ки боис мешавад шодӣ ба зиндагиятон роҳ пайдо кунад.

1. Бо касоне бошед, ки лабхандро ба лаби шумо меоваранд :

Мутолиот нишон медиҳад замоне, ки бо афроди шод бошем, шод мешавем. Пас бо касоне вақт бигузаронед, ки эҳсоси лаззат аз зиндагӣ доранд.

2. Ба арзишҳои худ пойбанд бошед:

Ҳар чизе, ки бовар доред, ҳамон арзишҳои шумо дар зиндагӣ аст ва ҳар чиқадар, ки бештар ба арзишҳои худ дар зиндагӣ эҳтиром бигузоред, эҳсоси беҳтаре нисбат ба худатон хоҳед дошт.

3. Хубиҳоро бипазиред:

Ба зиндагии худ нигоҳ кунед ва ҳар чизеро ба хотири олӣ набудан рад накунед ва ба хубиҳои зиндагии худ нигоҳ кунед ва иҷоза диҳед, ки хубиҳои бештаре вориди зиндагиятон шаванд.

4. Беҳтаринҳоро тасаввур кунед:

Аз орзу кардан ва тасвирсозиҳо натарсед ва фикр накунед, ки бо тасаввури беҳтаринҳо дар зиндагӣ ноумед мешавед ва бидонед, ки тасаввур кардан аввалин иқдом барои дастёбӣ аст.

5. Корҳои мавриди алоқаатонро анҷом диҳед:

Наметавон ҳар рӯзро таътил буд ва ба хушгузаронӣ пардохт, пас саъй кунед, ки шуғл ва корҳои худро тавре интихоб кунед, ки ошиқи онҳо бошед.

6. Ҳадаф дошта бошед :

Барои инки ба беҳтарини худ дар зиндагӣ табдил шавед, бояд барои зиндагиятон ҳадаф таъйин кунед ва бо ин кор афрод моил хоҳанд буд, ки бахше аз зиндагии шумо бошанд то дар канори шумо эҳсоси такомули бештаре кунанд.

7. Ба нидои қалби худ гӯш диҳед :

Шумо танҳо касе ҳастед, ки медонед бо чӣ чизе комил мешавед. Хонавода ва дӯстони шумо мумкин аст пешниҳодҳо ва ё гоҳе вақтҳо иҷборҳое дошта бошанд, ки барои шумо беҳтарин роҳкори мумкин нест, пас танҳо роҳи мумкин ин аст, ки боҳуш бошед ва ба нидои даруни худ гӯш диҳед.

8. Худатонро ба ҷилав бубаред, на дигаронро:

Бисёр роҳат аст, ки ҳамеша дигаронро масъули корҳо ва иштибоҳоти худ бидонем, аммо ҳақиқат инҷост, ки фақат худамон масъули зиндагии худ ҳастем. Замоне, ки ба ин бовар бирасед, мефаҳмед, ки чӣ чизе аз зиндагӣ мехоҳед ва барои худатон арзиши бештаре қоил мешавед ва пас дигаронро сарзаниш накунед то битавонед ҳарчи зудтар ба беҳтарин ҷавобҳо даст пайдо кунед.

9. Ҳамеша омодаи тағйир бошед :

Тағйир кардан ҳамеша ҳиси хуберо ба мо намедиҳад, аммо танҳо чизе аст, ки метавон рӯи он ҳисоб кард. Барои тағйир кардан бояд бо барномарезӣ анҷом дод ва пас қабл аз ҳар тағйире бояд ёд бигиред, ки худатонро аз чиҳати эҳсосӣ омода кунед.

10. Неъматҳои кӯчаки зиндагиро нодида нагиред:

Ҳамеша чизҳои зиёде дар зиндагии ҳар фард вуҷуд дорад, ки неъмат маҳсуб мешавад, аммо мумкин ост, ки онҳоро нодида бигирем, мисли хотираҳои зебо, ҷумлаҳои хандадор, афроди дӯстдоштанӣ, рӯзҳои гарм ва шод, шабҳои ором ва ғайра.

11. Мусбатнигар бошед :

Шеваи фикри мусбат яке аз поятарин чизҳо барои шодӣ дар зиндагӣ аст ва ба ҳар чизе, ки фикр кунем, дар зиндагии мо иттифоқ меафтад. Фикр мусбат ба худии худ дар мо иттифоқ намеафтад ва ниёз ба талош дорад, пас аз шикоят кардан даст бардоред ва ба ҷанбаҳои мусбати зиндагӣ фикр кунед ва ҳамеша дар мавриди оянда нигоҳи мусбате дошта бошед.

12. Худатонро бовар дошта бошед:

Яке дигар аз роҳҳои шодӣ ин аст, ки худбовариро афзоиш диҳед ва худатонро таъйид кунед ва ба ин фикр накунед, ки дигарон дар мавриди шумо чӣ фикр ва назаре доранд, ки таваҷҷуҳ ба назари дигарон ҷуз садама задан, коре барои шумо анҷом намедиҳад.

13. Ҳақиқатро пазируфта ва онро ҷашн бигиред :

Ҳамеша байни чизе, ки фикр мекунем ва чизе, ки иттифоқ меафтад, фосила вуҷуд дорад, аммо шумо набояд аз аз ҳақиқатҳо ноумед шавед ва битарсед ва пас ҳақиқати зиндагиро қабул кунед ва бо ин кор талхии онро коҳиш диҳед.

14. Рӯи истеъдодҳо ва қобилиятҳои худ тамаркуз кунед :

Ҳамеша аз худшиносӣ баҳраманд бошед то битавонед аз нуқтаҳои қуввати худ истифода кунед ва истеъдодҳои худро бишносед то дар беҳтарин ҳолат аз онҳо истифода кунед ва бо расидан ба муваффақият, шодии бештареро вориди зиндагиятон кунед.

15. Дар замони ҳол зиндагӣ кунед :

Яке аз беҳтарин роҳҳо барои шодии бештар дар зиндагӣ ин аст, ки дар замони ҳол зиндагӣ кунед ва ба ғамҳо ва сахтиҳои гузашта фикр накунед ва бо энержии манфӣ он шодиро аз худ нагиред ва нигаронӣ дар мавриди оянда низ метавонад афкори шуморо ба ҳам бирезад.

16. Ба тарсҳо ва мавонеи зиндагӣ ғалаба кунед:

Ҳамаи мо тарсҳое дар зиндагӣ дорем, мисли тарс аз шикаст, тарс аз қазоват шудан ва ин тарсҳо боис мешавад, ки дар як ҷо сокин бошем ва зиндагиро пеш набарем ва дар чунин вақтҳо бояд тарсҳои худро решаёбӣ кунед ва дар талош барои рафъи онҳо бошед то шодии бештареро дар зиндагӣ таҷриба кунед.

17. Мудирияти замон дошта бошед:

Замоне, ки корҳои худро ба мавқеъ анҷом диҳед, ҳисси сабукболии фавқулоддае хоҳед дошт, ки ризояти шуморо аз зиндагӣ бармеангезад, пас бо мудирияти замон метавонед сареътар ба шодӣ даст пайдо кунед.

18. Даст аз контрол кардан бардоред:

Замоне, ки сангинии чизеро рӯй шонаҳои худ эҳсос накунем, ҳисси шодии бештареро дар зиндагӣ таҷриба хоҳем кард, пас фикр накунед, ки метавонед ҳама чизро дар зиндагӣ контрол кунед ё ин, ки бояд ин корро анҷом диҳед.

19. Печидагиҳои зиндагиро мудирият кунед:

Печидагиҳо ҳамеша эҳсосоти манфиро ба зиндагии мо ворид мекунанд ва ҳамеша бояд нақши худро дар масоили зиндагӣ бидонед ва онҳоро ба хубӣ мудирият кунед, ки бо ин кор ҷилави бисёре аз осебҳоро мегиред.

20. Роҳатгир бошед:

Охирин маврид, аммо на беаҳамияттарин, ин аст, ки ҳамеша беш аз ҳад ба худатон сахт нагиред, ки гоҳе вақтҳо роҳатгир будан дар зиндагӣ беш аз ҳар чизе шодиро ба зиндагии фард ворид мекунад. Беҳтар аст, ки баъзе вақтҳо ба дур аз мушкилоти зиндагӣ, худатонро аз ҳар чизе дур кунед.