Роҳкорҳое барои беҳтар шудани робитаи ҳамсарон
Барои беҳтар шудани робита бо ҳамсаратон ҳаррӯз бо якдигар гуфтугӯ кунед ва аз эҳсосоти худ ба якдигар бигӯед, ҳамчунин муроқиби лаҳн ва садои худ бошед.
Агар мехоҳед, ки дар робитаатон беҳтар иртибот барқарор кунед, ёд бигиред эҳсосотеро, ки саъй дар махфӣ карданашон доред, буруз диҳед, шумо бояд ба шарики зиндагии худ эътимод кунед. Мардум ағлаб барқарории иртиботи хубро бо иртибот барқарор кардан иштибоҳ мегиранд қатъан барқарории иртибот бо шарикатон бисёр муҳим аст, аммо ин танҳо роҳ барои баёни эҳсосот ва наздиктар шудан нест, барои сохтани пояҳои як робитаи муваффақ, шумо ба содиқ ва меҳрубон будан бо якдигар ниёз хоҳед дошт, иштибоҳоти якдигарро бипазиред ва беҳтар иртибот барқарор кунед. Хондани ин бахшро идома диҳед то мутаваҷҷеҳ шавед чигуна инкорро анҷом диҳед.
Бархе завҷҳо дар зиндагии муштарак, дар шароите ба сар мебаранд, ки воқеан хушҳол нестанд. Онҳо ҳамсарашонро дӯст доранд ва ҳаргиз ҳозир нестанд ӯро тарк кунанд; аммо бо вуҷуди ин робитаашон пур аз баҳс, даргирӣ ва пушаймонӣ аст. Гоҳе вақтҳо эҳсос мекунанд ҳамсарашон ба онҳо эҳтиром намегузорад дар ҳоле, ки медонанд дӯсташон дорад ва ин боис мешавад ҳар ду тараф эҳсоси сардаргумӣ, ноумедӣ ва нороҳатӣ дошта бошанд.
- Воқеӣ бошед ва розҳоро ҳифз накунед
Ҳамеша дар робита, розҳое вуҷуд дорад, ин лутфи шумо аст, ки онҳоро монанди як ғофилгир барои шарикатон фош кунед ва ё як масъалаи ҳассос, ки ҳануз барои баён ва фош кардани он омода нестед. Ин қобили дарк аст. Ғофилгирӣ бахше аз робитаи шумо аст, ҳарчанд, ки агар шумо барқарории иртиботи беҳтар дар робитаатонро мехоҳид, розҳоеро, ки марбут ба гузаштаатон аст нигаҳ надоред. Агар шумо дар гузашта дучори осеб ва ё шароите шудаед, ки душвор аст дар мавриди он сӯҳбат кунед, бигузоред замон бигузарад, аммо ба хотир дошта бошед, ки бояд бархе мавориди онро бо шарикатон ба иштирок бигузоред.
Муҳимтарин чиз ин аст, ки шарики шумо бидонад, ки сӯҳбат кардан дар мавриди он мавзӯъ бароятон дар он лаҳза муҳим аст ин табиӣ аст, ки шарикатон саволҳое бипурсад, пас худатонро барои онҳо омода кунед. Мумкин аст ӯ танҳо дар мавриди чизе, ки ба шумо гузашта ва чӣ таъсире бар рӯй зиндагии ҳозираи шумо доштааст, нигарон бошад.
- Муроқиби лаҳни садои худ бошед
Бисёре аз баҳс ва даъвоҳо ба далели ин нест, ки чӣ чизе гуфта мешавад, балки ба ин далел аст, ки чигуна гуфта мешавад: лаҳни садои мавриди истифода; агар мехоҳед иртиботи беҳтаре дошта бошед, ниёз доред, ки ба чигунагии баёни масоил таваҷҷуҳ кунед, боло бурдани оҳанги садоятон дар хеле аз маворид ғайризарурӣ аст.
Шумо мумкин аст ин корро фақат барои шунида шудан анҷом диҳед, аммо дар назар дошта бошед, ки шарики шумо мумкин аст чигуна бардошт кунад баъд аз ҳамаи инҳо замоне, ки шумо садоятонро боло мебаред, асосан ба ин маъно аст, ки чизе, ки шарики зиндагиятон мегӯяд бароятон аҳамияте надорад.
- Муроқиб бошед, ки дар паёмҳои матнӣ, чигуна мақсадатонро баён мекунед
Яке аз арсаҳое, ки бояд ба он таваҷҷуҳ кунед ,агар мехоҳед иртиботи хубе бо шарикатон дошта бошед, пёми кӯтоҳ аст. Шумо ва шарики зиндагиятон эҳтимолан аз тариқи паёмак ва дигар паёмрасонҳо дар тӯли рӯз бо якдигар иртибот барқарор мекунед, то таҷрибаҳои худро ба иштирок бигузоред ва ҳар замоне, ки вақт доред бо якдигар телефонӣ ҳарф мезанед, бо ин ҳол муроқиб бошед, ки чигуна ин корро анҷом медиҳед.
Ин кор монанди таваҷҷуҳ ба онҳанги садо аст, паёми матнӣ метавонад бо мубориза ба поён бирасад, агар дуруст мунтақил нашавад. Роҳи ҳал ин аст, ки қабл аз инки ирсол кунед, ба он фикр кунед ва иҷоза надиҳед, ки тасаввури ғалате эҷод кунад.
- Дар бораи масоил сӯҳбат кунед ва саъй кунед, ки бубахшед
Замоне, ки шарики шумо иштибоҳе муртакиб мешавад, саъй кунед дар мавриди он сӯҳбат кунед, то ӯро дарк кунед ва бубахшед, кори соддаое ба назар мерасад, аммо ин тавр нест, зеро моил будан ба бахшидани шарикатон, ба маънои тамоюл ба беҳбудии робита аст дар онҷо бояд дақиқан мушаххас кунед, ки ҳар шахс иштибоҳ мекунад.
Ҳангоме, ки шумо қабул доред, ки муртакиби иштибоҳе шудаед, барои пайдо кардани роҳи ҳалле барои ҷилавгирӣ аз пеш омадани дубораи он, бо якдигар гуфтугӯ кунед.
- Ба худатон иҷоза диҳед, ки осебпазир бошед
Як роҳи муассир барои барқарории иртиботи беҳтар дар робитаи шумо ин аст, ки каме ба худатон иҷоза диҳед, ки осебпазир бошед махсусан замоне, ки ба худатон иҷоза медиҳед эҳсосотеро, ки онҳоро пинҳон микрдед, баён кунед.
Ҳеҷ кас дӯст надорад ин корро анҷом диҳад, мардум метарсанд, ки эҳсоси тарс, ноумедӣ ва захмҳояшонро фош кунанд ва заиф ба назар бирасанд бо ин ҳол агар шумо наметавонед дар баробари шарики зиндагиятон осебпазир бошед ва интизори ҳимоят аз тарафи муқобилатон доред, барои чӣ касе ин корҳоро боед анҷом диҳед?!
Агар шумо касерод ӯст доред ва мехоҳед беҳтарин солҳои умратонро дар канори якдигар дошта бошед, бояд ба ӯ иҷоза бидиҳед, ки қисматҳои торик ва пинҳони шахсияти шуморо бубинад.
- Бо иртиботи физикӣ ба якдигар наздик шавед
Агар шарики шумо барои баёни ончи, ки иттифоқ афтодааст мушкили зиёде дорад, шояд калимаҳои кофӣ набошанд дар чунин шароите, бо бағал кардан ба онҳо наздик шавед то нишон диҳед, ки канорашон ҳастед, ба онҳо гӯш медиҳанду онҳоро дарк мекунед; гоҳе вақтҳо соддатарин роҳ барқарории иртибот дар робитаатон, гӯш додан ва ором будан аст, ҳатто агар шумо наметавонед коре барои шарикатон анҷом диҳед, ӯро бибӯсед, ин кор ба ӯ эҳсоси беҳтареро мунтақил мекунад.
- Чизеро, ки ҳануз рухнадодаро тасаввур накунед
Тасаввур накунед, ки медонед шарики зиндагиятон чӣ мехоҳад бигӯяд ва ё чӣ коре мехоҳад анҷом диҳад. Замоне, ки ба шумо чизе эъто мешавад онро дар як ҷаъба қарор дода ва дари онро бубандед ва аз он дар ҳар фурсате барои ғофилгир кардани худ истифода кунед.
Илова бар ин бисёре аз тасаввуроти шумо бар тибқи интизоротатон аст, агар дучори ин чолиш шудед, робитаатон ва зеҳни шарикатонро хароб мекунед; агар шарики шумо ба таври мудовим кореро ба равиши хоссе анҷом додааст, ба ӯ фурсат диҳед, ки тағйир кунад.