Сабаби беиштиҳоии навзодон ва кӯдакон
Таҳқиқот нишон медиҳад, ки сабаби беиштиҳоии кӯдакон ағлаб марбут ба ниёзҳои отифӣ ва даргирии волидайн аст.
Дар идомаи матлаб бархе аз нуктаҳои барҷаста дар мавриди далелҳои эҳтимолии беиштиҳоии навзод зикр шудааст:
Бо бузург шудани кӯдак, ӯ шурӯъ ба рушди худмухтории худ мекунад, ки шарти ғизо хӯрдан низ мебошад. Дар ин марҳила, ӯ мехоҳад тасмимҳои худро иҷро кунад ва навъи ваъдаи ғизоӣ низ аз ин даст хоҳад буд.
Онҳо барои ҷалби таваҷҷуҳи модарон ба ниёзҳояшон, аз хӯрдани ғизо ба сурати огоҳона худдорӣ мекунанд.
Авомиле монанди афсурдагии модар ва ихтилолоти хӯрдани модар низ метавонад боиси беиштиҳоии кӯдак шавад. Модарони афсурда дар ҳангоми тағзияи кӯдак, таомули мусбати камтаре нишон медиҳанд ва ҳамаи инҳо метавонад ба вазъияти отифии кӯдак осеб бирасонад ва дар натиҷа ӯ аз хӯрдани ғизо худдорӣ кунад.
Кӯдаконе, ки дар хонаводаҳои нокоромад бузург мешаванд ё кӯдаконе, ки наҳваи муроқибат аз онҳо саҳеҳ нест, хатари беиштиҳоияшон бештар аст.
Далелҳои отифӣ ва рафтор волидайн дар мавриди тағзия кӯдак аз далоил муҳимм беиштиҳои ӯ маҳсуб мешавад. Агар гумон мекунед кӯдак шумо беиштиҳои дорад, лозим аст ба пизишк муроҷиа кунед.