Мушахасоти як ҳамсари хуб чист?

Барои издивоҷ бояд ба дунболи фардӣ бо хусусиёт ахлоқии хуб буд. Хусусиёти ахлоқӣ дар воқеъ нишон диҳандаи ниҳод, сиришт ва арзишҳои аст, ки ҳар фард бо онҳо зиндагӣ мекунад. Хусусиёти ахлоқии як нафар таъин кунандаи рафторе аст, ки бо худаш ва бо шумо дорад ва рӯзи бо фарзандонаш хоҳад дошт. Ба ҳамин далел хусуиёти ахлоқии хуб асос ва пояӣ як издивоҷи мувафақ аст. Мумкин аст фарде шахсиятӣ хуб дошта бошад вале хусусиёти ахолқӣ писандидаи надошта бошад.

Дар ҳақиқат шахсият ҳолате аст, ки фард дар дунёи берун аз худ ва дар муҳити берун аз хона ба хуб мегирад. Шумо ҳам ҳатман бо афроде бархурд мекунел, ки воқеан шухтабъ ва базалагу ҳастанд вале дар хона ва хонаводаашон афроди хушбархурд нестанд. Мумкин аст фарде дар назари аввал комилан ҷаззоб ва гирро бошад вале баъдан мутаваҷҷеҳ шавем, ки кулоҳбардор аст.

Дар ҳақиқат бисёре аз инсонҳо бо нишон додани шахсияти таъсиргузор аз хуб мекушанд бар рӯи нуқсонҳои ахлоқишон сарпӯш бигзоранд. Хусусиёти ахлоқӣ асос ва пояи дарунии ҳар инсон аст ва мумкин аст монанди шахсияти ӯ ошкор набошад вале дар воқеъ бозтоби воқеътаре аз зоти инсон аст.

Шахсият монанди зинати руи як кек, ва хусусиёти ахлоқӣ монанди маводи аввалияи ин кек ҳастанд. Маъмулан қазовати инсонҳо бар асоси шахсияти афрод сурат мегирад на хусусиёти ахлоқии онҳо. Ин ҷо аст, ки қазовати дуруст анҷом намегирад.

Ҳамсари хуб бояд аз вижагиҳои зер бархурдор бошад.

Шахсият:

Ба дунболи шахсияте бошед, ки ӯро бипазиред ва бадунболи солҳои мутамодӣ дар канораш эҳсоси хубе дошта бошед.

Ҳавас:

Ба дунболи касе бошед, ки на баҳраи ҳуши камтар аз шумо дошта бошад ва не хеле аз шумо бо ҳуштар бошад. Баҳраҳои ҳуши наздик ба ҳам беҳтарин интихоб аст.

Шакли зоҳир:

Баъзеҳо муътақиданд, ки интихоби ҳамсар бар мабнои шакли зоҳирӣ оқилона аст. Аммо бояд дар назар дошт, ки қарор аст бо ҳамсаратон бо ҳамин шакли зоҳири солиёни сол зиндагӣ кунед. Бино барин бояд аз ҳаддиаққал мушаххасот тасвири зеҳнии шумо бархурдор бошад.

Маънавият:

Тааҳудоти мазҳабӣ ва эътиқод ба як дин ва пайрвӣ аз одоб ва русуми маънавии мушобеҳ, барои издивоҷ аслӣ муҳиҳ аст, ки дар мувафақиятҳои зану шуӣ нақши асосӣ дорад.

Садоқат ва росгуӣ:

Бисёри аз издивоҷҳо бар асари дуруғгуӣ, фиреб, бемасулиятӣ, бе эҳтиромӣ муталоши шудаанд. Барои издивоҷ таҳти ҳар шароите бояд рост бигуед, тақалуб накунед ва қобили эътимод бошед.

Халлоқият:

Халлоқият махсуси одамҳои фавқулода нест барои халлоқ будан илзоман набояд ҳунарманд буд . ҳамсари шумо метавонад дар заминаи хонаороӣ, пухти ғизо, назофат, китобхонӣ барои фарзандон, достонпардози барои онҳо, гулкории боғча ва ҳар мавзуи дигари ахлоқӣ халоқият дошта бошад.

Муроқибат аз фарзандон:

Ҳамсари интихоб кунед, ки дӯст дошта бошад падар ё модар шавад ва ба модар шудан алоқаманд бошад ва аҳамияти робитаи шод ва хуби модар ва фарзандро дарк кунад.

Хуб будан:

Тарафайн набояд дар зиндагӣ ба зоҳирсозӣ, найранг ва фаребкорӣ мутавассил шаванд ва ҳеҷ гоҳ набояд якдигарро ба бозӣ бигирнад. Бигзоред тарафи муқобилатон ҳамоне бошад, ки ҳаст ва иҷоза диҳед ақидаашро озодона иброз кунад.