Равишҳои муассир барои тарбияти фарзандони шод

Дар ин мақола 5 роҳкори тиллоиро, ки боиси шодӣ дар кӯдакӣ ва бузургсолии фарзанди шумо мешавад гирдоварӣ намудаем. Ин роҳкорҳо бар асоси натоиҷи таҳқиқоти илмӣ ба даст омадаанд ва мӯътабар ҳастанд.

1. Кӯдаки шод ба шодии шумо вобастааст

Таҳқиқоти густардае анҷом шудааст, ки нишон медиҳад хуруҷии рафтори кӯдаконе, ки модарони афсурда доранд, манфӣ будааст. Ҳамчунин муроқибат аз кӯдакон барои ин волидайн, кори сахте мешавад ва нақши падару модарашонро ба хубӣ анҷом нахоҳанд дод. Ҷолиб аст бидонед таъсири нороҳатии волидайн дар нороҳатии фарзандон рабти андаке ба генетик дорад; бинобарин наметавон генҳоро сарзаниш кард. Аз тарафи дигар соири таҳқиқот нишон додаанд волидайни шод, кӯдаки шод парвариш хоҳанд дод; ин қазия ҳам рабте ба генетик надорад! бинобарин масъалаи муҳим ин аст, ки бештар аз генетик, рафтори волидайн аст, ки рӯи ахлоқи бачаҳо таъсир мегузорад.

Аз онҷое, ки ханда мусрӣ аст, саъй кунед худатонро шод нигаҳ доред. Бо хешутабор ва дӯстони хандарӯ ва шод рафту омад кунед. Ҷолиб аст бидонед вақте касе садои хандаи дигаронро мешинавад, нохудогоҳ хандааш мегирад; албатта агар афсурдагӣ ё мушкили ҳодди дигаре надошта бошад; бинобарин аз роҳкорҳои шодиофарин барои шод кардани худатон ва парвариши кӯдак шод истифода кунед.

2. Нагузоред кӯдак танҳо бимонанд

Барои парвариши як кӯдаки шод беҳтар аст равиши дуруст барқарор кардани иртиботро ба ӯ ёд диҳед. Инки ба фарзандатон ёдоварӣ кунед, ки барои худаш дӯст пайдо кунад, кофӣ нест; балки бояд барояш мисдоқ биоваред ва дақиқан бигӯед, чӣ кор кунад. Таҳқиқот нишон додааст, бемороне, ки ба муддати ду сол ва рӯзе 15 дақиқа ба сурати телефонӣ бо соири беморон сӯҳбат карда буданд, изтироб ва афсурдагии бисёр камтаре аз худашон нишон доданд. Ба хотир дошта бошед беш аз ҳад танҳо мондан, роҳро барои фикр ва хаёлбоз мекунад; аммо вақте ба фарзандатон ёд диҳед барои худаш дӯст пайдо кунад, мизони ин танҳоӣ ва фикр ва хаёлро ба маротиб коҳиш хоҳед дод.

3. Натиҷамеҳвар набошед

Муҳаққиқон мегӯянд фарзандони волидайне, ки муртабит ба натиҷаи фаъолиятҳои фарзандашон таваҷҷуҳ мекунанд ва рӯи дастовардҳояшон таъкид доранд, мизони болотаре аз афсурдагӣ ва изтиробро таҷриба мекунанд. Барои парвариши кӯдаки шод ба ҷои таъкиди мудовим рӯи натиҷаи кор, пушткорашро ташвиқ кунед ва талош ӯро ситоиш кунед.

Дар як таҳқиқи ҷолиб, муҳаққиқон мутаваҷҷеҳ шуданд агар волидайни кӯдаке ба ҷои тақдир аз талоши ӯ, аз вежагиҳои зотии вай, мисли ҳуш таъриф кунанд, эҳтимоли рискпазир шудани фарзандашонро поин меоваранд. Бачаҳое, ки дар ин озмоиш ширкат карда буданд, дар сурате сӯроғи интихоби қисматҳои сахттар мерафтанд, ки волидайнашон ба онҳо лақаби боҳуш надода буданд; кӯдаке, ки худашро боҳуш бидонад намехоҳад бо интихоби қисмати сахттар риск кунад ва худашро дар маърази шикаст қарор диҳад.

4. Хушбиниро ба кӯдак омӯзиш диҳед

Саъй кунед аз замони кӯдакӣ ба фарзандатон ёд диҳед рӯи нимаи пури ливон тамаркуз кунад. Таҳқиқот нишон додаанд бачаҳое, ки то 10 солагӣ ёд гирифтаанд зебоиҳои зиндагиро бубинанд, дар даврони булуғ, нисбат ба масрафи маводи мухаддир, афсурдагӣ ва изтироби масунияти бештаре хоҳанд дошт.

Кӯдаки шод ва хушбин дар варзиш ва таҳсил муваффақтар аст. Дар ояндаи солимтар хоҳад буд ва издивоҷи муваффақтаре ҳам хоҳад дошт.

5. Одати хуб парвариш диҳед

Мегӯянд рӯзе марде савор бар асб ба тохт мерафт. Марди дигаре аз канори ҷодда фарёд зад ба ин суръат куҷо меравӣ? Марди савора ҷавоб дод намедонам! Аз асб бипурс! Қазия одатҳои мо ҳам ҳамин аст. Агар битавонед аз ҳамин ҳоло кӯдак шод ва мусбати парвариш диҳед, дар оянда ҳам одатҳояш ӯро ба ҳамин самт хоҳанд бурд; бинобарин саъй кунед одатҳои хубро дар фарзандатон парвариш диҳед.

Ин одатҳо дар оянда алайҳи афсурдагӣ ва нороҳатӣ иқдом мекунанд ва ба мавқеъ ба кумакаш хоҳанд омад. Яке аз роҳҳои парвариш одатҳои мусбат дар кӯдакон ташвиқ онҳо мавқеъ анҷом додани корҳое аст, ки боиси шодияшон мешавад. Хуб аст бифаҳмед фарзандатон аз анҷоми чӣ корҳое лаззат мебарад ва сипас анҷоми он корҳоро ба бахше аз барномаи рӯзмаррааш табдил кунед.