Ихтилофҳои рӯзҳои аввали зиндагӣ
Баъд аз рафтан ба зери як сақф, маъмулан мардҳо таваққӯъ доранд, ки зиндагияшон раволи оддии худашро пайдо кунад аммо занон интизор доранд, ки ҳамсарашон бештар пеши онҳо бошад.
Ҳоло, ки маросими арӯсӣ тамом шудааст ва дигар даргири ҷузъиёти маросим ва харид ва … нестанд дилашон мехоҳад баъзе вақтҳо бошгоҳи варзишӣ бираванд, дӯстонашонро бубинанд дар ҳоле, ки маъмулан наварӯсҳо мехоҳанд шавҳарашон ҳар лаҳза аз вақтҳоеро, ки сари кор нест бо онҳо бигузаронад ва агар эҳсос кунанд ҳавоси ҳамсарашон ҳатто барое чанд дақиқа дар мавзӯи дигаре аст, нороҳат мешаванд ва ҳатто дилгир мешаванд. Ин масъала дар бораи завҷҳое рух медиҳад, ки аз назари шахсиятӣ бо ҳам мутафовит ҳастанд яъне мард мехоҳад каме фазои ба истилоҳ такнафара дар ихтиёр дошта бошад ва ҳамсараш мехоҳад ҳартавр ҳам, ки бошад дар ҳар соат аз шубонарӯз тамоми ҳушу ҳавоси мардро ба худаш ҷалб кунад ва мудом дар талош барои ҳифзи робита аст.
Барои ин, ки ин масъала асбоби дардисаратон нашавад ҳатман дар бораи интизороте, ки аз ҳамсаратон доред бо ӯ сӯҳбат кунед ва албатта ҳар ду нафаратон ҳам тафреҳот ва саргармиҳои хос барои худатон дошта бошед ва гоҳе вақтҳо иҷоза диҳед тарафи муқобил вақташро бо дӯстонаш бигузаронад.
Чаро он қадар, ки фикр мекардам хуб нестӣ?
Он вижагии ҳамсартон, ки дар аввалин дидор ба оҳанрабо барои ҷазби шумо ба ӯ табдил шудааст, маъмулан ҷузви аввалин хусусиёти ахлоқии ӯст, ки дар соли аввали издивоҷ бароятон озордиҳанда мешавад. Иллаташ ҳам ин аст, ки мо маъмулан ҷазби он хусусият ё вижагии тарафи муқобиламон мешавем, ки худамон он вижагиро надорем. Ин масъала хеле ҳам табиӣ аст ва дар воқеъ яке аз мароҳиле аст, ки бояд барои татбиқ додани худатон бо ҳам тай кунед.
Пас саъй кунед ба ҷойи нишон додани вокуниши манфӣ талоши худро кунед то бо ҳамсаратон ҳамроҳ шавед ва кам-кам мебинед алоқатон ба ин вижагии хосс аз ҳамсаратон сари ҷойи худаш бармегардад.
Чаро ҳамеша тарафи манро намегирӣ?
Яке аз масоиле, ки завҷҳои ҷавон дар соли аввали издивоҷи худ бо он рӯ ба рӯ мешаванд ва воқеан намедонанд чӣ вокуниш бояд нисбат ба он нишон диҳанд, таваққӯи тарафи муқобил аз онҳост то дар ҳамаи масоили хонаводагӣ тарафи ҳамсарашонро бигиранд ва аз ӯ дифоъ кунанд. Хуб аст ин тавр вақтҳо дар бораи масоили хонаводагӣ бо ҳам сӯҳбат кунед ва ба ин натиҷа бирасед, ки читавр метавонед ин мавқеиятҳоро бидуни душмантарошӣ мудирият кунед.
Чаро алоқаат ҳар рӯз камтар мешавад?
Хеле аз наварӯсҳо мегӯянд чӣ иттифоқе афтодааст, ки шавҳарашон дигар шӯру ҳарорати даврон ақдро надорад! хелеҳо ба иштибоҳ шурӯъ ба сарзаниш кардани худашон мекунанд ва мудом думболи ёфтани айбу эроде дар худашон мегарданд, ки боиси камтар шудани ибрози алоқаҳои шавҳаршон шудааст, аммо оё ин фикрҳо воқеият дорад? Ин масъала то ҳадде табиӣ аст.
Чаро ин қадр ихтилофи назар дорем?
Духтар ва писаре, ки бо ҳам издивоҷ мекунанд, дар ҳамаи заминаҳо, бо ҳам иттифоқи назар надоранд ва агар барои ёфтани заминаҳои муштарак беш аз ҳад талош кунанд, фақат худашонро хаста мекунанд. Ёдатон бошад издивоҷи шумо бар пояи алоқамандиҳои муштарак бино нашудааст; бинобарин ба ҷойи ихтилофи назарҳо, бештар ба масъалаҳое таваҷҷуҳ кунед, ки дар онҳо бо ҳамсаратон иттифоқи назар доред. Фаромӯш накунед ҳеҷ фард комил нест ва муносиб будани ҳамсаратон масъалаи нисбӣ аст ва шумо набояд таваққӯъ дошта бошед тафоҳуми комил бо ҳам дошта бошед ё аз тамоми ҳаракот ва афкори ҳамсартон розӣ бошед. Гоҳе дар бораи мавзӯъҳои пеши по афтода бояд кӯтоҳ биёед.
Чаро мушкилотамонро ба хонаводаат гуфтӣ?
Баъди издивоҷ, ҳамсаратон муҳимтарин шахс дар зиндагӣ ва муҳимтарин дағдағаи зеҳниятон аст. Шумо бояд каме марзҳоятонро бо хонавода, дӯстон ва ҳамкоронатон пурранг кунед то дар он миён як сарзамин бо марзҳои мушаххас барои худатон ва ҳамсаратон дошта бошед ва барои таҳкими иртибот ва истиқлолатон талош кунед. Аз ин ба баъд бояд дар мароҳили зиндагӣ бо ҳам бошед ва хушиҳои муштаракро таҷриба кунед ва дар сахтиҳо канори ҳам бошед. Яке дигар аз ҷанбаҳои вафодорӣ ин аст, ки бо дигарон дар бораи камбудҳо ва мушкилот ва бадиҳои ҳамсаратон сӯҳбат накунед. Агар дар зиндагии муштаракатон дучори мушкили шадед дар бораи он танҳо бо ҳамсаратон сӯҳбат кунед на бо дӯстон ё хонаводаатон.
Чаро тибқи назари ман амал намекунӣ?
Дар зиндагии муштарак набояд эҳсосотатонро пинҳон кунед ва бадтар аз он, таваққӯъ дошта бошед, ки ҳамсаратон бидуни донистани назар шумо, зеҳнхонӣ кунад ва мутобиқи майли шумо рафтор кунад. Ёд бигиред чигуна ба беҳтарин шакл ба ҳамсаратон бифаҳмонед, ки дар як лаҳза ҳавсалаи идомаи баҳсро надоред ё мавзӯъе барои шумо ҷолиб нест. Ибрози эҳсосот кунед ва гоҳе аз ӯ ташаккур ё маъзаратхоҳӣ кунед. Саъй кунед муколимотатон то он ҷо, ки мумкин аст пур аз шавқ ва мусбатандешӣ бошад.
Чаро мудом аз ман интиқод мекунӣ?
Суханони ҳимоятӣ ширинтар аз интиқод аст бинобарин саъй кунед интиқодро бо муҳаббат ва ёдоварии масоили мусбати тарафи муқобил ҳамроҳ кунед. Бояд талош кунед ҳар чанд андак зиндагии рӯзмарраи ҳамсаратонро содда ва ширинтар кунед. Дар тӯли рӯз, замоне ҳар чанд кӯтоҳро барои таваҷҷуҳ ба ҳам ва гуфтугӯ бо ҳам дар назар бигиред. Бо ин кор эҳсоси беҳтар нисбат ба ҳам хоҳед дошт. Саъй кунед ҳар вақт бароятон мумкин аст дар корҳо ба ҳам кумак кунед. Гоҳе шумо зарфҳоро ҷамъ кунед ё онҳоро шустушӯ кунед. Ҳеҷ гоҳ мунтазир набошед кореро, ки ба таври мушаххас вазифаи ҳеҷкадоми шумо нест ҳамсаратон анҷом диҳад ва саъй кунед пешдастӣ кунед.
Чаро бо хонаводаи ман камтар иртибот дорӣ?
Яке аз дағдағаҳои зеҳнии завҷҳои ҷавон, чигунагӣ ва мизони иртиботашон бо дӯстон ва хонаводаҳояшон баъд аз издивоҷ аст ва маъмулан ҳар кадомашон тасаввур мекунад ҳамсарашон бештар майл дорад бо хонаводаи худаш бошад. Издивоҷ ҳеҷгоҳ набояд боис шавад шумо бо хонавода ва дӯстон қатъи робита кунед балки бояд бо як барномарезии саҳеҳ ба дидори хонаводаи ҳар ду тараф биравед. Ин дар мавриди алоқаҳо ва фаъолиятҳои шахсиятон низ сидқ мекунад. Ниёзе нест шумо тамоми саргармиҳоятонро канор бигузоред балки бояд таваҷҷуҳ кунед бо издивоҷ нисбат ба робитатон масъулед ва бояд масъулона зиндагиятонро барномарезӣ кунед ва дар мавриди онҳо бояд ҳамроҳи ҳамсартон тасмим бигиред ва бо барномарезӣ талош кунед ба фаъолиятҳои мавриди алоқаи худатон бирасед.