Улгугирӣ аз волидайн дар зиндагии муштарак

Ёдгирии равобити мутақобил дар як хонавода хеле номҳсус иттифоқ меафтад. Шумо улгуҳоеро ёд мегиред, ки дар зеҳнатон ба унвони улгуҳои собити хонаводагӣ ба ҳисоб меоянд. Дар муқобил агар касе ба дур аз хонавода ва фарзан дар як парваришгоҳи бузург шуда бошад, ҳеҷ улгуе аз хонавода надорад ва мумкин аст ба ҳамин далел шеваи барқарории иртиботаш бо ҳамсар, бештар шабеҳи ҳамзистиҳои парваришгоҳ бошад то таомулҳое дар ҳамтанидаи хонавода. Бо тамоми инҳо, намешавад интизор дошт, ки улгуҳое волидайнатонро ба таври комил дар зиндагии худ пиёда кунед. Ҳар улгуе нақсҳое дорад ва муҳимтар аз он шумо ду нафар бояд саъй кунед улгуеро бисозед, ки бо рӯҳия ва шахсияту шароити ҳар ду нафаратон созгорӣ дошта бошад.

Агар ҳамсари шумо дар хонаводаи мардсолор бузург шуда ва шумо дар хонаводаи мантиқсолор, бояд саъй кунед миёнаи байни ин ду улгуро пеша кунед. Дар воқеъ яке аз аввалин қавонини зиндагии муштарак, доштан истиқлол аст; Яъне вақте духтар ва писаре дар ҷараёни хостгорӣ бо шинохти нисбӣ якдигарро интихоб мекунанд ба таври табиӣ бар асоси муштаракоте, ки байнашон вуҷуд дорад ба ҳам алоқаманд мешаванд ва тасмим мегиранд зиндагии муштаракро бо якдигар оғоз кунанд. Зиндаге ғайр аз зиндагии хонаводагие, ки то ба ҳол доштаанд.

Баъд аз шурӯъи зиндагӣ кам-кам шинохти зану шавҳар аз якдигар амиқтар мешавад ва бо таваҷҷӯҳ ба инки шароити муҳитӣ ва тарбиятии мутафовите доштаанд, табиатан сохторҳои мутафовит дар хусусиятҳои ахлоқӣ, одоб, одатҳо ва сабки зиндагӣ хоҳанд дошт ва лозим аст, ки пас аз он бо як таомули мусбат дар заминаи ҳали тадриҷии ин ихтилофҳо дар тӯли зиндагӣ ба тафоҳум бирасанд ва зиндагии мустақили хешро мутафовит бо ончи дар гузашта доштаанд, шакл диҳанд.

Ба забон содатар қарор ин нест, ки зану шавҳарҳои ҷавон зиндагии ҷадидро мутобиқи шеваи волидайнашон ва дар замон пеш аз издивоҷи худашон идома диҳанд ва монанди волидайни худ зиндагӣ муштаракшонро бисозанд, балки зиндагии муштараки онҳо, зиндагии севвуме аст, ки монанди ҳеҷ кадом аз зиндагиҳои пешин нест ва ҳатто мумкин аст дар дунё намунаи дигаре ҳам надошта бошад, чун тамоми инсонҳо бо якдигар фарқ доранд ва ҳар хонаводаи ҷадиде бо ду рукну асоси зану шавҳар шакл мегирад ва метавонад хонаводаи бемонанде бошад. Бинобарин лозим аст ҳар кадом аз зану шавҳарҳо бо шароити ҳамсарашон ва таваҷҷӯҳ ба хостаҳои ӯ роҳи зиндагиро оғоз карда ва бо дарки ниёзҳои ҳамсарашон то ҳадди маъқул нисбати он хостаҳо пайрав бошанд ва саъй кунанд, ки посухгӯи ниёзҳои ҳамсарашон бошанд то ин омилҳо сабаби ҳамоҳангии бештари онон шавад.

Дар ин байн волидайн ҳам бояд то ҳадди имкон фарзандонашонро пас аз издивоҷ ба ҳоли худ бигузоранд ва ба онҳо иҷоза диҳанд, ки рӯи поҳои худашон истода ва зиндагии мустақилашонро идора кунанд, аммо гоҳе дар тасмимгириҳои муҳим ва бо дархости фарзандонашон ба онҳо кӯмак кунанд. Таҳқиқоте, ки дар мавриди зиндагии заношӯии муваффақ анҷом шуда нишон медиҳад, ки зану шавҳари муваффақ вазифаҳои равоншинохтии зерро ба хубӣ анҷом медиҳанд:

• Ҷудоии отифӣ аз хонаводаи пешин, албатта на ба маънои ғариба шудан балки ба маънои эҷоди як ҳувияти мустақил аз волидайн, бародар ва хоҳар. Робитаи заношӯии хуб ва муроқибат аз он дар муқобили дахолати коре ва аҳду паймонҳои хонаводагии боҳам будан бар асоси саҳм доштан дар самимияту фардият ба таври ҳамзамон бо ҳифзи марзҳои байни фардӣ дар ҷиҳати озодӣ ҳам.
• Муштоқона қабул кардани нақши волидайн ва иҷозаи ворид шудани фарзанд ба зиндагӣ.
• Муқобила бо мушкилоти зиндагӣ бо кӯмак якдигар.
• Таҳкими робита ба ҳангоми рӯёрӯӣ бо мушкилот.
• Зиндагии заношӯӣ бояд чун биҳиште амн барои зану шавҳарҳо бошад, ҷое, ки метавонанд тавоноиҳо, хашму тазодҳои худро баён кунанд. Истифода аз шӯхӣ ва ханда барои зинда нигаҳ доштани зиндагӣ ва парҳез аз танҳоӣ.
• Тағзияи якдигар ва эҷоди осоишу таваҷҷӯҳ ба ниёзҳои ҳам ва ҳамчунин ҳимоят ва ташвиқи пайваста.
• Зинда нигаҳ доштани равобити ошиқона, назарҳои ошиқонаи зеҳнӣ ҳатто замоне, ки воқеияти тағйиротеро эҷод кардааст.