Парҳез аз қаҳр кардан

Расули Худ(с) фармуданд:

اَیُّما اِمرَاَةٍ هَجَرَت زَوجَها وَ هِی ظَالِمَهٌ حَشَرَت یَومَ القِیامَــةِ مَعَ فِرعَونَ وَ هَامَانَ وَ قَارُونَ فِی الدَّرکِ الاَسفَلِ مِنَ النَّار اِلاَّ اَن تَتُوبَ وَ تَرجِعَ

 “Ҳар зане, ки бо шавҳараш қаҳр кунад дар ҳоле, ки айби худаш будааст, дар рӯзи қиёмат бо Фиръавну Ҳомону Қорун дар поинтарин ҷойгоҳи оташ маҳшур мишавад, магар онки тавба кунад ва (назди шавҳараш) бозгардад”.

Паёмбари Худо(с) фармуданд:

اَیُّما اِمرَاَهٍ اَعانَت زَوجَها عَلَی الحَجِّ و الجِهادِ اَو طَلَبِ العِلمِ اَعطَاهَا اللهُ مِنَ الثَّوابِ مَا یُعطَی اِمرَاهِ اَیُّوب علیه¬السلام

 “Ҳар зане, ки дар ҳаҷҷу ҷиҳод ва талаби дониш ба шавҳараш кумак кунад, Худованд он подошеро, ки ба зани ҳазрати Аюб(а) додааст ба ӯ медиҳад”.

Расули Худо(с) фармуданд:

“Ҳаргоҳ ду шахси мусулмон бо ҳам қаҳр кунанд ва то се рӯз сулҳу оштӣ накунанд аз Ислом хориҷ хоҳанд шуд, ва ҳар кадом дар сулҳ пешқадам шавад дар қиёмат зудтар ба биҳишт хоҳад рафт”.